Thuis bij mama Anita - 10/04/2016
Omdat we graag nog eens een echte rurale wouden, stuurde Lut ons drie dagen de bergen in bij mama Anita. Het was een half uurtje met de taxi en dan een twee uur wandelen. Aangezien het bloedheet was, zagen we best wel een beetje af.
Mama Anita ontvangt af en toe studenten en is een hele lieve madam. Haar man heeft haar verlaten en haar zoon en dochter wonen veraf, ze is dus best wel blij als ze wat gezelschap heeft.
Het leven is er anders dan in Bhurjunkhola, primitiever. Ze is een huismoeder en haar dagen bestaan uit werken op het veld, zorgen voor de geiten en de koeien, koken, water halen, hout dragen, ...
Donderdag gingen we mee om de dieren te verzorgen. Er was een paar uur geleden een geitje geboren dus we hadden geluk! We mochten het kleintje aaien en hielpen het om te drinken bij de mama. Het kon amper op z'n beentjes staan en viel regelmatig eens om, heel lief!
De kleinzoon van Anita's zus was ook op bezoek. Hij kon goed Engels en kon tolken want Anita kan niet zo goed Engels. Hem leerden we ook Uno spelen. Dat spel is telkens een groot succes!
Omdat we graag nog eens een echte rurale wouden, stuurde Lut ons drie dagen de bergen in bij mama Anita. Het was een half uurtje met de taxi en dan een twee uur wandelen. Aangezien het bloedheet was, zagen we best wel een beetje af.
Mama Anita ontvangt af en toe studenten en is een hele lieve madam. Haar man heeft haar verlaten en haar zoon en dochter wonen veraf, ze is dus best wel blij als ze wat gezelschap heeft.
Het leven is er anders dan in Bhurjunkhola, primitiever. Ze is een huismoeder en haar dagen bestaan uit werken op het veld, zorgen voor de geiten en de koeien, koken, water halen, hout dragen, ...
Donderdag gingen we mee om de dieren te verzorgen. Er was een paar uur geleden een geitje geboren dus we hadden geluk! We mochten het kleintje aaien en hielpen het om te drinken bij de mama. Het kon amper op z'n beentjes staan en viel regelmatig eens om, heel lief!
De kleinzoon van Anita's zus was ook op bezoek. Hij kon goed Engels en kon tolken want Anita kan niet zo goed Engels. Hem leerden we ook Uno spelen. Dat spel is telkens een groot succes!
's Avonds aten we lekkere Dal Bhat en speelden we nog even verder Uno.
Vrijdagochtend gingen we mee met Anita haar velden omploegen en zaaien. Er kwam een man met twee koeien haar velden omploegen. Na een eerste keer alles omgeploegd te hebben, mochten wij achter de koeien lopen om te zaaien.
Vrijdagochtend gingen we mee met Anita haar velden omploegen en zaaien. Er kwam een man met twee koeien haar velden omploegen. Na een eerste keer alles omgeploegd te hebben, mochten wij achter de koeien lopen om te zaaien.
Ook hielpen we om een soort van biet in stukjes te snijden om deze ook te planten.
Anita heeft vier grote velden dus dit karweitjes duurde toch wel een lang, maar we vonden het heel tof te kunnen helpen.
Het boerenleven ligt me wel!
Anita heeft vier grote velden dus dit karweitjes duurde toch wel een lang, maar we vonden het heel tof te kunnen helpen.
Het boerenleven ligt me wel!
's Avonds maakten we samen met Anita pompoen tarkaari en chapati's. Dit was heel gezellig. Anita is een echte, lieve mama's. Ze knuffelt ons graag eens en is oprecht blij dat we bij haar zijn.
Het eten was, zoals altijd, heel lekker!
De volgende ochtend besloten we om 7u al onze tocht naar beneden in te zetten want anders zou wandelen in de warmte niet dragelijk zijn! We namen afscheid van Anita en het boerenleven.
Het eten was, zoals altijd, heel lekker!
De volgende ochtend besloten we om 7u al onze tocht naar beneden in te zetten want anders zou wandelen in de warmte niet dragelijk zijn! We namen afscheid van Anita en het boerenleven.
Vandaag namen ze de studenten van de korte stage mee naar Bhurjungkhola. Wij gingen er langs om afscheid te nemen en zij konden op die manier al kennis maken met de school. Jammer genoeg waren er niet veel leerkrachten en leerlingen omdat het vakantie was. Bij onze families dronken we een laatste keer thee en namen we dan echt afscheid. Het doet raar.
Shree Janakalyan English School - 06/04/2016
Zaterdag kwamen we met alle studenten samen in het appartement van Lut. Aan de hand van enkele reflectietechnieken reflecteerden we over de stageplaatsen, wat we zelf verwezenlijkt hebben op het stageplaatsen en wat we persoonlijk geleerd hebben. Het was een hele toffe, interessante namiddag. Verschillende kritische blikken brachten ons tot nieuwe inzichten en mogelijkheden tot verbetering naar volgend jaar toe.
Lut gaf ons ook nog de mogelijkheid om stage te doen voor wie wil. Ik wou me de laatste twee weken hier zeker nog nuttig maken dus gaf ik me op om een schooltje te bezoeken waar studenten volgend jaar eventueel stage zouden kunnen lopen. Verder wou ik graag ook nog eens de echte rurale ervaring meemaken en daarom stuurt Lut mij, Caroline en Lize nog eens een paar dagen de bergen in. Verder kunnen we niet zo heel veel meer doen omdat alle scholen nu gesloten zijn. Het is vakantie en het nieuwe schooljaar start pas als wij terug in België zijn.
Maandag bezocht ik dan met Elias en Alisa de Shree Janakalyan English School. Dit is een klein schooltje op een uurtje van Pokhara. Er ging een tekenwedstrijd door en dat was dus een goede gelegenheid om de school eens te gaan bekijken. De directeur ontving ons hartelijk. We kregen een rondleiding van een enthousiaste leerkracht die de samenwerking met Artevelde helemaal ziet zitten. Hij wil graag de westerse onderwijstechnieken onder de knie krijgen.
Op de school is momenteel enkel een kleuterschool en een lagere school, maar ze willen graag uitbreiden met een middelbare school. De klasjes zijn momenteel nog heel klein, donker en kaal. Dat is dus zeker iets waar onze studenten iets aan kunnen veranderen.
Zaterdag kwamen we met alle studenten samen in het appartement van Lut. Aan de hand van enkele reflectietechnieken reflecteerden we over de stageplaatsen, wat we zelf verwezenlijkt hebben op het stageplaatsen en wat we persoonlijk geleerd hebben. Het was een hele toffe, interessante namiddag. Verschillende kritische blikken brachten ons tot nieuwe inzichten en mogelijkheden tot verbetering naar volgend jaar toe.
Lut gaf ons ook nog de mogelijkheid om stage te doen voor wie wil. Ik wou me de laatste twee weken hier zeker nog nuttig maken dus gaf ik me op om een schooltje te bezoeken waar studenten volgend jaar eventueel stage zouden kunnen lopen. Verder wou ik graag ook nog eens de echte rurale ervaring meemaken en daarom stuurt Lut mij, Caroline en Lize nog eens een paar dagen de bergen in. Verder kunnen we niet zo heel veel meer doen omdat alle scholen nu gesloten zijn. Het is vakantie en het nieuwe schooljaar start pas als wij terug in België zijn.
Maandag bezocht ik dan met Elias en Alisa de Shree Janakalyan English School. Dit is een klein schooltje op een uurtje van Pokhara. Er ging een tekenwedstrijd door en dat was dus een goede gelegenheid om de school eens te gaan bekijken. De directeur ontving ons hartelijk. We kregen een rondleiding van een enthousiaste leerkracht die de samenwerking met Artevelde helemaal ziet zitten. Hij wil graag de westerse onderwijstechnieken onder de knie krijgen.
Op de school is momenteel enkel een kleuterschool en een lagere school, maar ze willen graag uitbreiden met een middelbare school. De klasjes zijn momenteel nog heel klein, donker en kaal. Dat is dus zeker iets waar onze studenten iets aan kunnen veranderen.
Na onze rondleiding begon de tekenwedstrijd. Wij moesten al meteen een opwarmingsoefening geven. Daarna kregen ze 25 minuten de tijd om een tekening te maken rond het thema 'omgeving'.
Het was ons al opgevallen dat de kinderen hier heel hard afkijken en dat was hier niet anders. Vier kinderen naast elkaar die exact dezelfde tekening hebben is er blijkbaar normaal.
Het was ons al opgevallen dat de kinderen hier heel hard afkijken en dat was hier niet anders. Vier kinderen naast elkaar die exact dezelfde tekening hebben is er blijkbaar normaal.
Na de tekenwedstrijd mochten alle leerlingen nog even buiten spelen. Ik had nog enkele ballonnen mee en dat vinden ze meestal wel leuk. De kinderen werden heel enthousiast alsook de leerkrachten. Ze speelden er samen mee tot de meeste ballonnen kapot waren.
Ik speelde vervolgens nog een aantal kringspelletjes met de kinderen terwijl Elias en Alisa een winnaar kozen voor de tekenwedstrijd. Na de prijsuitreiking bedankten de kinderen ons voor onze komst door liedjes te zingen. Daarna was het al terug tijd om te gaan want veel meer konden we er niet doen.
Donderdag, vrijdag en zaterdag verblijven Lize, Caroline en ik in de bergen bij mama Anita. Daarna komen de studenten van de korte stage hier toe. Deze nemen we dan zondag nog eens mee naar Bhurjunkhola. Maandag nemen we de bus richting Kathmandu om daar dinsdagavond nieuwjaar te vieren. De Nepalezen stappen hier het jaar 2073 binnen. En dan zit ons avontuur er jammer genoeg al bijna op want op 15 april nemen we ons vliegtuig. Waar en wanneer we zullen landen is nog een beetje een vraagteken.
ABC-trek - 01/04/2016
Ik droomde er al lang van om een trekking te doen in het Himalaya gebergte. Het was een beetje afwachten of we er de tijd voor zouden hebben, maar op woensdag 23 maart was het zover. Yasmine en ik waren klaar om naar het ABC te gaan. We hadden elk een middelgrote rugzak gevuld met de essentiële zaken voor de 10 dagen. Samen met onze gids, Nareng, gingen met de bus naar het startpunt: Nayapull op 1070 meter. Hij had ons al gewaarschuwd dat de eerste twee dagen heel veel stijgen zou zijn. Hij had duidelijk niet gelogen want er stond ons een oneindige trap te wachten. Het was meer dan 4 uur zweten in de felle zon, maar rond 15u kwamen we aan in onze eerste stopplaats: Ulleri op 2010 meter.
Ik droomde er al lang van om een trekking te doen in het Himalaya gebergte. Het was een beetje afwachten of we er de tijd voor zouden hebben, maar op woensdag 23 maart was het zover. Yasmine en ik waren klaar om naar het ABC te gaan. We hadden elk een middelgrote rugzak gevuld met de essentiële zaken voor de 10 dagen. Samen met onze gids, Nareng, gingen met de bus naar het startpunt: Nayapull op 1070 meter. Hij had ons al gewaarschuwd dat de eerste twee dagen heel veel stijgen zou zijn. Hij had duidelijk niet gelogen want er stond ons een oneindige trap te wachten. Het was meer dan 4 uur zweten in de felle zon, maar rond 15u kwamen we aan in onze eerste stopplaats: Ulleri op 2010 meter.
We hadden dan nog tijd om even uit te blazen, onze gids beter te leren kennen en te kaarten. Niet veel na het avondeten kropen we al onder de wol.
Ook de tweede dag zouden we redelijk wat moeten stijgen. Na een paar uur wandelen kreeg ik last van de hoogte. Plots zag ik zwart voor mijn ogen, werd ik misselijk en stak een hoofdpijn op. De gids ondersteunde me naar het dichtstbijzijnde restaurant waar ik onmiddellijk looksoep moest drinken. Dit is blijkbaar de truc tegen de hoogte. Het ging snel weer over, maar ik moest toch nog een uur rusten en wennen aan de hoogte. Blijkbaar was het normaal dat ik hier last van had. We stegen snel in de twee dagen.
Eenmaal terug op mijn positieve, zetten we onze tocht verder. Dit ging vlotter dan verwacht. Rond 15u kwamen we opnieuw aan op onze bestemming: Ghorepani op 2750 meter.
De volgende ochtend stonden we op om 05u op om de zonsopgang op Poon Hill te aanschouwen. Vandaar zouden ze een prachtig zicht moeten hebben op het Himalaya gebergte. We moesten eerst nog een 450 m stijgen. Het was een lastige klim op een lege maag, maar we raakten er toch op een half uurtje. Op 3200 m was het ijskoud! Al bibberend wachtten we op de zon. We hadden helaas niet zoveel geluk met het weer. Het zicht was mooi, maar beter gekund.
Ook de tweede dag zouden we redelijk wat moeten stijgen. Na een paar uur wandelen kreeg ik last van de hoogte. Plots zag ik zwart voor mijn ogen, werd ik misselijk en stak een hoofdpijn op. De gids ondersteunde me naar het dichtstbijzijnde restaurant waar ik onmiddellijk looksoep moest drinken. Dit is blijkbaar de truc tegen de hoogte. Het ging snel weer over, maar ik moest toch nog een uur rusten en wennen aan de hoogte. Blijkbaar was het normaal dat ik hier last van had. We stegen snel in de twee dagen.
Eenmaal terug op mijn positieve, zetten we onze tocht verder. Dit ging vlotter dan verwacht. Rond 15u kwamen we opnieuw aan op onze bestemming: Ghorepani op 2750 meter.
De volgende ochtend stonden we op om 05u op om de zonsopgang op Poon Hill te aanschouwen. Vandaar zouden ze een prachtig zicht moeten hebben op het Himalaya gebergte. We moesten eerst nog een 450 m stijgen. Het was een lastige klim op een lege maag, maar we raakten er toch op een half uurtje. Op 3200 m was het ijskoud! Al bibberend wachtten we op de zon. We hadden helaas niet zoveel geluk met het weer. Het zicht was mooi, maar beter gekund.
Na een stevig ontbijt, vlogen we er terug in. Nu was er een beter evenwicht tussen dalen en stijgen. We gingen goed vooruit! Het was leuk wandelen door de bossen met de typische, rode Nepalese bloemen. Voor het eerst was het zicht ook wat beter. We zagen al wat witte pieken verschijnen!
Iets voor 14u kwamen we aan in Tadapani dat op ongeveer 3000 meter ligt. Daar ontmoetten we Alex, een Canadees van rond de 40. Hij deed de trekking alleen. We speelden samen kaartspelletjes. Veel andere dingen om te doen zijn er daar niet.
De volgende dag zouden iets minder zwaar zijn aangezien we vooral moesten dalen. Maar al snel had ik last van mijn knie en miste ik het stijgen. We wandelden wel goed door en kwamen om 12u30 aan in Chhomrong op 2170 meter. Toen hadden tijd om even uit te rusten want de volgende dagen gingen zwaarder zijn.
De volgende dag zouden iets minder zwaar zijn aangezien we vooral moesten dalen. Maar al snel had ik last van mijn knie en miste ik het stijgen. We wandelden wel goed door en kwamen om 12u30 aan in Chhomrong op 2170 meter. Toen hadden tijd om even uit te rusten want de volgende dagen gingen zwaarder zijn.
Onze gids had ons gewaarschuwd voor de twee lastige dagen die er aan zaten te komen, maar dit viel beter mee dan gedacht. Het wandelen en het stijgen ging elke dag vlotter en ik haalde energie uit het zicht dat elke dag beter en beter werd.
In de namiddag werd Yasmine helaas wat ziek. Ze moest overgeven dus gingen we iets minder ver dan normaal. Maar dat was beter want het begon niet veel later heel hard te regenen. Daar was onze gids heel blij mee want dat wil zeggen dat we de volgende dag een mooi zicht zouden hebben. We sliepen in Dovan op 2870 meter.
In de namiddag werd Yasmine helaas wat ziek. Ze moest overgeven dus gingen we iets minder ver dan normaal. Maar dat was beter want het begon niet veel later heel hard te regenen. Daar was onze gids heel blij mee want dat wil zeggen dat we de volgende dag een mooi zicht zouden hebben. We sliepen in Dovan op 2870 meter.
Dag 6 was dé dag: we zouden naar het ABC wandelen. Het zou een lange, lastige klim worden waar we moesten opletten voor de hoogte. Ik zag het helemaal zitten, maar Yasmine voelde zich nog altijd niet helemaal oké.
In de namiddag stak plots een sneeuwstorm op. Goed ingepakt met skihandschoenen, twee mutsen, buff en een sjaal trotseerden we de storm. Yasmine voelde zich slechter en slechter. Ze was slap, moe en was wat duizelig van de hoogte, maar ze zette dapper door.
Ik vond het best wel leuk om in die sneeuw te wandelen en te bergen te zien verdwijnen onder een witte laag.
In de namiddag stak plots een sneeuwstorm op. Goed ingepakt met skihandschoenen, twee mutsen, buff en een sjaal trotseerden we de storm. Yasmine voelde zich slechter en slechter. Ze was slap, moe en was wat duizelig van de hoogte, maar ze zette dapper door.
Ik vond het best wel leuk om in die sneeuw te wandelen en te bergen te zien verdwijnen onder een witte laag.
Omdat het voor Yasmine te gevaarlijk was om tot het ABC te gaan, hielden we halt in het Machhapuchhre Base Camp dat op 400 meter onder het Annapurna Base Camp ligt. Ze moest ook looksoep drinken en rusten. We zouden in de vroege ochtend naar het ABC trekken.
Het was er verschrikkelijk koud en er is nauwelijks een verschil tussen de binnen- en buitentemperatuur. Twee paar wollen sokken, twee broeken, vier T-shirts, twee truien, twee mutsen en dikke handschoenen waren nog niet voldoende. We speelden opnieuw kaartspelletjes met Alex en andere trekkers en gidsen.
Het was er verschrikkelijk koud en er is nauwelijks een verschil tussen de binnen- en buitentemperatuur. Twee paar wollen sokken, twee broeken, vier T-shirts, twee truien, twee mutsen en dikke handschoenen waren nog niet voldoende. We speelden opnieuw kaartspelletjes met Alex en andere trekkers en gidsen.
Na de sneeuwstorm kwam het zonnetje er door en alles klaarde op. We hadden een prachtig zicht!
Onze koude nacht werd onderbroken door onze gids die om 04u30 op onze deur klopte en zei dat we ons snel moesten klaarmaken om naar het ABC te gaan. Het weer was ideaal! Half wakker met een zaklamp op ons hoofd stapten we voorzichtig door de sneeuw. Niet veel later viel het eerste licht op de bergen en werden de bergen ontsluierd. Wauw!
Na een dik uur wandelen bereikten we het ABC op 4130 meter! Een gevoel van trotsheid overviel ons: we hadden het gehaald! En het uitzicht was prachtig! We hadden enorm veel geluk met het weer. En we waren net op tijd voor de zonsopgang. Het kon bijna niet beter!
Op het ABC genoten we van het uitzicht en dronken we een thee met een stukje Belgische chocolade die ik bewaard had voor dit moment. Daarna was het al tijd om onze terugtocht in te zetten. We vlogen vol energie terug naar het MBC om te ontbijten. Daarna daalden we en het ging heel goed vooruit! We wandelden helemaal terug tot Chhomrong op 2170 meter. We hadden dus 11 uur gewandeld en hadden gedaald in één dag wat we in twee dagen gestegen hadden. We voelden onze benen niet meer!
De volgende dag deden we het iets rustiger aan. We wandelden een dikke 4 uur tot in Landruk op 1550 meter. In de namiddag was het opnieuw heel slecht weer en was het dus goed dat we vroeg op onze bestemming waren.
De laatste dag stond ook nog een dikke vier uur wandelen op het programma! Daarna namen we de bus terug naar Pokhara waar we terug verenigd werden met Lize en Caroline. We hadden de trekking dus in 9 gedaan in plaats van de voorziene 10 dagen.
Die avond zagen we ook Lut, onze begeleidster van Artevelde. Het was een leuk weerzien! Vandaag komen ook de andere studenten hierheen en morgen reflecteren we met iedereen over de stage en probeert Lut voor de diegenen die nog een stage willen doen, iets te regelen.
De trekking was een intense ervaring, maar ik heb er heel hard van genoten! Het wandelen ging veel beter dan verwacht en het uitzicht was prachtig! En op zo'n hoogte staan, is een echte ervaring!
De volgende dag deden we het iets rustiger aan. We wandelden een dikke 4 uur tot in Landruk op 1550 meter. In de namiddag was het opnieuw heel slecht weer en was het dus goed dat we vroeg op onze bestemming waren.
De laatste dag stond ook nog een dikke vier uur wandelen op het programma! Daarna namen we de bus terug naar Pokhara waar we terug verenigd werden met Lize en Caroline. We hadden de trekking dus in 9 gedaan in plaats van de voorziene 10 dagen.
Die avond zagen we ook Lut, onze begeleidster van Artevelde. Het was een leuk weerzien! Vandaag komen ook de andere studenten hierheen en morgen reflecteren we met iedereen over de stage en probeert Lut voor de diegenen die nog een stage willen doen, iets te regelen.
De trekking was een intense ervaring, maar ik heb er heel hard van genoten! Het wandelen ging veel beter dan verwacht en het uitzicht was prachtig! En op zo'n hoogte staan, is een echte ervaring!
Hier genieten we van onze laatste lunch! Voor mij was dit altijd Dal Bhat. Hier zeggen ze 'Dal Bhat power 24h' en ik geef ze geen ongelijk. Dit is het enige gerecht waar je van mag blijven bijvullen en het geeft inderdaad kracht om te blijven gaan!
Tijd om afscheid te nemen ... - 21/03/2016
Deze week werd onze schilderweek! We zouden klas 1 omtoveren tot een kleurrijke en educatieve klas. Zondag waren we klaar om er aan te beginnen, maar er bleek iets misgelopen te zijn met onze verfbestelling. De man van de verfwinkel dacht dat we al terug naar België waren en had dus geen verf voor ons. Hij had ons duidelijk niet begrepen toen we vorige week iets bestelden bij hem. Aangezien het anders nog een paar dagen zou duren tegen we verf zouden zien, gingen Lize en ik terug naar Pokhara op zoek naar verf! We hadden al snel succes want er waren veel verfwinkels in de buurt van de bushalte. Gepakt met verf, verfborstels, emmers, white spirit, schuurpapier, … kropen we terug op de bus. Het zou ons vierde uur op deze rammelende blikken doos worden.
Ondertussen hadden Yasmine en Caroline al geprobeerd de ‘witte’ muur, die eerder zwart was, proper te krijgen. Een uitdaging als je enkel wat koud water hebt en stukje vod!
Deze week werd onze schilderweek! We zouden klas 1 omtoveren tot een kleurrijke en educatieve klas. Zondag waren we klaar om er aan te beginnen, maar er bleek iets misgelopen te zijn met onze verfbestelling. De man van de verfwinkel dacht dat we al terug naar België waren en had dus geen verf voor ons. Hij had ons duidelijk niet begrepen toen we vorige week iets bestelden bij hem. Aangezien het anders nog een paar dagen zou duren tegen we verf zouden zien, gingen Lize en ik terug naar Pokhara op zoek naar verf! We hadden al snel succes want er waren veel verfwinkels in de buurt van de bushalte. Gepakt met verf, verfborstels, emmers, white spirit, schuurpapier, … kropen we terug op de bus. Het zou ons vierde uur op deze rammelende blikken doos worden.
Ondertussen hadden Yasmine en Caroline al geprobeerd de ‘witte’ muur, die eerder zwart was, proper te krijgen. Een uitdaging als je enkel wat koud water hebt en stukje vod!
Maandag begonnen we met een eerste blauwe laag, het kleur van de school, op de achterste muur. Ik schilderde het alfabet boven het bord en de anderen schilderen ook nog maaltafels op de anderen muren. Ik sloot af met de muur nog een tweede blauwe laag te geven.
Die avond kookten we ook spaghetti voor onze gastgezin. Van Pokhara brachten we spaghetti en tomatensaus mee. Hier in het dorp kochten we nog wortelen, courgettes en aubergines. Paprika vonden we niet. Het hele gezin was heel nieuwsgierig wat we daar mee zouden doen want spaghetti bolognaise kennen ze helemaal niet! We sneden alle groentjes, namen de grootste kookpot en begonnen er aan! Ondertussen was er,wonder boven wonder, even elektriciteit. Alle rijstkokers in de geburen werden dus gebruikt om ons water te koken. Anders zou dit nog een eeuwigheid duren!
Die avond kookten we ook spaghetti voor onze gastgezin. Van Pokhara brachten we spaghetti en tomatensaus mee. Hier in het dorp kochten we nog wortelen, courgettes en aubergines. Paprika vonden we niet. Het hele gezin was heel nieuwsgierig wat we daar mee zouden doen want spaghetti bolognaise kennen ze helemaal niet! We sneden alle groentjes, namen de grootste kookpot en begonnen er aan! Ondertussen was er,wonder boven wonder, even elektriciteit. Alle rijstkokers in de geburen werden dus gebruikt om ons water te koken. Anders zou dit nog een eeuwigheid duren!
De blikken tomaat openkrijgen was een volgende uitdaging. Shushila ging aan de slag met een mes en een steen en dat bleek te werken. Ze kon zich niet inhouden om niet te helpen.
De saus was beter gelukt dan we hadden durven denken. We hadden er zelf ook enorm veel zin in!
We aten met de twee families samen en waren heel benieuwd naar hun reacties. Onze mama was alvast grote fan. Ze at drie grote borden en noemde zichzelf de ‘spaghetti queen’. Ook oma en onze papa vonden het heel lekker. De mama van het andere gastgezin at ook haar bord leeg. Maar de kinderen en de opa zaten met een lang gezicht aan tafel. Ze visten er wat groentjes uit en daar bleef het bij. Ze mochten blijkbaar geen tomaat … Als dessertje haalde ik mijn pak Côte d’Or chocolade boven. Deze was op één, twee, drie op! Ze likten zelfs alle kruimeltjes uit het papiertje en van tafel. Al bij al was het wel een hele gezellige avond!
Dinsdag konden we niet kunnen schilderen want het was picknick. Een evenement waar de leerkrachten al lang over bezig waren! De leerlingen hadden een dag blok voor hun examens. Alle leerkrachten kwamen rond 10u ’s ochtends samen bij iemands huis. Dit lag tussen de velden, ideaal dus voor een picknick. We wandelden er naar toe met onze mama en we kwamen een leerkracht tegen met een bok. Al snel hadden we door dat dit onze lunch zou worden! Het beest werd eerst wat getreiterd door de mannelijke leerkrachten: opheffen, vechten, vastbinden, … Daarna werd het aan het paaltje vastgebonden.
De saus was beter gelukt dan we hadden durven denken. We hadden er zelf ook enorm veel zin in!
We aten met de twee families samen en waren heel benieuwd naar hun reacties. Onze mama was alvast grote fan. Ze at drie grote borden en noemde zichzelf de ‘spaghetti queen’. Ook oma en onze papa vonden het heel lekker. De mama van het andere gastgezin at ook haar bord leeg. Maar de kinderen en de opa zaten met een lang gezicht aan tafel. Ze visten er wat groentjes uit en daar bleef het bij. Ze mochten blijkbaar geen tomaat … Als dessertje haalde ik mijn pak Côte d’Or chocolade boven. Deze was op één, twee, drie op! Ze likten zelfs alle kruimeltjes uit het papiertje en van tafel. Al bij al was het wel een hele gezellige avond!
Dinsdag konden we niet kunnen schilderen want het was picknick. Een evenement waar de leerkrachten al lang over bezig waren! De leerlingen hadden een dag blok voor hun examens. Alle leerkrachten kwamen rond 10u ’s ochtends samen bij iemands huis. Dit lag tussen de velden, ideaal dus voor een picknick. We wandelden er naar toe met onze mama en we kwamen een leerkracht tegen met een bok. Al snel hadden we door dat dit onze lunch zou worden! Het beest werd eerst wat getreiterd door de mannelijke leerkrachten: opheffen, vechten, vastbinden, … Daarna werd het aan het paaltje vastgebonden.
Al het eten werd bovengehaald en de vrouwen werden aan het werk gezet: look pellen, ajuinen snijden, radijs raspen, …. Er was werk genoeg maar met z’n allen ging dat snel vooruit. De mannen namen vervolgens de bok mee om te slachten. In één grote slag was het beest dood. Ze liepen met het hoofd achter ons om ons bang te maken, dat vonden ze natuurlijk heel grappig. Daarna kookten ze het hoofd met haar en al. Ze trokken de haren uit het lijf van het beest, ontsmetten de huid en brachten het naar het afdak waar wij zaten te schuilen voor de zon. Er werd snel wat water over de grond gekapt en dan was het proper genoeg. Het beest werd opengesneden en dat was een heel karwei! Met vier man hebben ze leen dikke twee uur hier aan bezig geweest! Ondertussen vloeide de drank al rijkelijk! Enkel de mannen drinken en ze drinken een soort van Whisky met Sprite. Lekker kan je het niet noemen.
Het was ondertussen toch al bijna 14u en onze buikjes begonnen te knorren. Gelukkig was er al wat kroepoek en naan om van de snoepen. Er werd ook muziek opgezet en we moesten dansen.
Iets over 15u was het dan tijd om een eerste keer te eten. Er was kroepoek, naan, chura, gepofte rijst en vlees. Het vlees was blijkbaar niet zo lekker: heel taai en veel vet. De vegetariërs kregen groenten in de plaats van vlees en wij kregen ook fruit als dessert. Niet slecht dus!
Daarna moeten we veel dansen om ons eten te laten verteren, want we moesten dan een tweede keer eten. Vervolgens moesten we weer dansen om ons eten te verteren en rond 18u moesten we een laatste keer eten. We kregen rijst met yoghurt, groenten en vlees voor wie wou. Daarna werd er nog een uurtje gedanst en dan was het feest over. De meeste mannen waren goed van de wereld en wouden niks liever dan ons ook zat voeren, maar dat is hen niet gelukt. Dat vieze drankje kregen we niet binnen! Ook rookten sommigen en zelfs niet altijd gewone tabak. Iedereen liet zich helemaal gaan en had veel plezier! Leuk om te zien hoe collega’s ook zo goed kunnen overeenkomen! En we blijven ook gefascineerd over hoe vrouwelijk de mannen dansen: wiegen met de heupen, sierlijk draaien met de armen en de polsen, ….
Woensdag vlogen we er dan terug goed in! Ik schetste de slang, er werd een tweede laag gegeven op het alfabet en de maaltafels. Buiten begonnen we aan drie meetlatten op verschillende plaatsen op school.
De slang draaide niet helemaal uit zoals ik ze in mijn hoofd had. Schetsen op zo’n grote muur bleek moeilijk dan ik dacht. Ik gaf ze een eerste laag met Lize en daarmee sloten we onze dag af.
Daarna moeten we veel dansen om ons eten te laten verteren, want we moesten dan een tweede keer eten. Vervolgens moesten we weer dansen om ons eten te verteren en rond 18u moesten we een laatste keer eten. We kregen rijst met yoghurt, groenten en vlees voor wie wou. Daarna werd er nog een uurtje gedanst en dan was het feest over. De meeste mannen waren goed van de wereld en wouden niks liever dan ons ook zat voeren, maar dat is hen niet gelukt. Dat vieze drankje kregen we niet binnen! Ook rookten sommigen en zelfs niet altijd gewone tabak. Iedereen liet zich helemaal gaan en had veel plezier! Leuk om te zien hoe collega’s ook zo goed kunnen overeenkomen! En we blijven ook gefascineerd over hoe vrouwelijk de mannen dansen: wiegen met de heupen, sierlijk draaien met de armen en de polsen, ….
Woensdag vlogen we er dan terug goed in! Ik schetste de slang, er werd een tweede laag gegeven op het alfabet en de maaltafels. Buiten begonnen we aan drie meetlatten op verschillende plaatsen op school.
De slang draaide niet helemaal uit zoals ik ze in mijn hoofd had. Schetsen op zo’n grote muur bleek moeilijk dan ik dacht. Ik gaf ze een eerste laag met Lize en daarmee sloten we onze dag af.
Donderdag werkten we goed door en was onze klas af! Uiteindelijk waren we wel tevreden. We hebben er een educatieve, kleurrijke klas van gemaakt! De leerlingen en de leerkrachten waren ook enthousiast.
Vrijdag was onze laatste volledige dag op de school. We ruimden de klas op en poetsen alles. Met de restjes verf gaven we de prikborden buiten ook nog een laagje.
Voor ons afscheid gaven we alle leerkrachten melkthee en voor iedereen een klein pakje koeken. Daar waren ze heel blij mee en we kregen toch wel al een paar dikke knuffels.
Zaterdag bleven we nog in Bhurjunkhola om nog wat tijd met ons gastgezin door te brengen. 's Middags maakten we samen Momo's. Iedereen hielp mee met dit karwei. Groentjes werden heel fijn gesneden, deeg werd gekneden, ...
Voor ons afscheid gaven we alle leerkrachten melkthee en voor iedereen een klein pakje koeken. Daar waren ze heel blij mee en we kregen toch wel al een paar dikke knuffels.
Zaterdag bleven we nog in Bhurjunkhola om nog wat tijd met ons gastgezin door te brengen. 's Middags maakten we samen Momo's. Iedereen hielp mee met dit karwei. Groentjes werden heel fijn gesneden, deeg werd gekneden, ...
Het plooien van de Momo's bleek een hele kunst te zijn. Wij konden er niet veel van.
De Momo's werden gestoomd in de rijstkoker en werden geserveerd met een lekker sausje. Ze smaakten heerlijk!
Daarna was het tijd voor een familiefoto. Onze mama moest eerst haar haar wassen en zich mooi maken voor ze op de foto wou staan.
De Momo's werden gestoomd in de rijstkoker en werden geserveerd met een lekker sausje. Ze smaakten heerlijk!
Daarna was het tijd voor een familiefoto. Onze mama moest eerst haar haar wassen en zich mooi maken voor ze op de foto wou staan.
Zondag kregen we op school onze afscheidsceremonie. De directeur gaf een speech over al het werk dat we geleverd hadden en hoe dankbaar ze zijn dat wij er waren. Daarna kregen we van verschillende leerkrachten sjaals, bloemenkransen en een tikka als teken van dankbaarheid. Ook van leerlingen van de klas kregen we een cadeautje, sjaals en een tikka. We werden dus overladen met dankbaarheid en cadeaus. Dat was dus wel tof. We namen afscheid van de leerkrachten, leerlingen en ons gastgezin. Met pijn in het hart verlieten we Bhurjunkhola. Het deed wel echt raar. Hopelijk kunnen we er nog terugkeren voor we terug naar België gaan.
Aangezien het nu examens zijn en we niets kunnen doen, gaan Yasmine en ik een trekking doen naar het Annapurna Basecamp gedurende 10 dagen. Daarna komt Lut, onze begeleidster van Artevelde. Zij heeft voor ons daarna nog een andere stageplaats geregeld.
Klik hier om te bewerken.
Chitwan Nationaal Park - 10/03/2016
Maandag, dinsdag en woensdag waren vrije dagen dus besloten we naar Chitwan te gaan. Daar spraken we ook af met de studenten die in de Teraï verbleven. Enkel Yasmine en Sofie besloten om niet mee te gaan.
Na een lange, warme busrit van 6 uur kwamen we aan in Chitwan. Khem had het hotel geregeld voor ons en dat was best wel in orde. Meteen zagen we al vanuit het hotel een neushoorn baden en krokodillen liggen in de rivier.
Maandag, dinsdag en woensdag waren vrije dagen dus besloten we naar Chitwan te gaan. Daar spraken we ook af met de studenten die in de Teraï verbleven. Enkel Yasmine en Sofie besloten om niet mee te gaan.
Na een lange, warme busrit van 6 uur kwamen we aan in Chitwan. Khem had het hotel geregeld voor ons en dat was best wel in orde. Meteen zagen we al vanuit het hotel een neushoorn baden en krokodillen liggen in de rivier.
Niet veel later kwamen ook Elias, Alisa en Bram aan. Het was een leuk wederzien en we deelden al onze ervaringen. We kregen nog een korte rondleiding in het dorpje en bezochten een olifantencentrum. De olifanten waren stevig vastgebonden en konden amper bewegen. Redelijk zielig.
's Avonds moesten we naar een show met traditionele dansen. Heel toeristisch! Vrouwen dansten en zongen, mannen sloegen/dansten met stokken, iemand verkleed in een pauw danste wat met zijn voeten, .... Het was wel eens grappig.
De volgende ochtend werden we dan vroeg gewekt want we gingen met een kano varen en dan een wandeling maken in de jungle. De kano was een grote, lange, smalle houten boot die veel wiebelde. En als je weet dat de boot maar ongeveer 5 cm van het water is en het water vol krokodillen zit, was dat best wel een beetje eng. We werden begeleid door twee gidsen van het hotel met een stok om ons te beschermen. Onderweg zagen we mooie vogels en veel krokodillen.
Daarna volgde een korte wandeling in de jungle. We moesten heel stil zijn, maar zagen niet veel meer dan herten en tijgersporen. We kwamen uit bij een elephant breeding center. Ook hier hingen de olifanten stevig vast en werden ze een beetje gek omdat ze niet konden bewegen. Enkel de hele kleine olifantjes liepen vrij.
In de namiddag hadden ze normaal een olifantenrit gepland, maar dat zag ik niet zitten omdat ik deze mishandeling niet wou steunen. De anderen twijfelden ook en wouden liever een jeepsafari omdat je dan meer kans hebt om dieren te zien. Dat kwam dus goed uit!
We zouden 4 uur rondrijden in de jungle op zoek naar dieren. De eerste twee uren waren teleurstellend. Buiten herten, wilde zwijnen en pauwen zagen we niet veel. We maakten een tussenstop in het crocodile breeding center. Bassins vol krokodillen die ook mensen eten. Niet zo leuk als je dan ziet dat ze de deur langs te achterkant vergaten dichtdoen.
In de namiddag hadden ze normaal een olifantenrit gepland, maar dat zag ik niet zitten omdat ik deze mishandeling niet wou steunen. De anderen twijfelden ook en wouden liever een jeepsafari omdat je dan meer kans hebt om dieren te zien. Dat kwam dus goed uit!
We zouden 4 uur rondrijden in de jungle op zoek naar dieren. De eerste twee uren waren teleurstellend. Buiten herten, wilde zwijnen en pauwen zagen we niet veel. We maakten een tussenstop in het crocodile breeding center. Bassins vol krokodillen die ook mensen eten. Niet zo leuk als je dan ziet dat ze de deur langs te achterkant vergaten dichtdoen.
Het tweede deel van onze jeepsafari hadden we meer geluk. We zagen in het midden van de weg een beer met een klein beertje op haar rug. Eenmaal ze ons had gezien, liep ze snel weg. Geen tijd gehad voor een foto dus. Even later zagen we nog een beer die zijn middagmaal aan het verslinden was. Een haan was aan het wachten op de restjes.
Ook zagen we nog een neushoorn van vrij dichtbij. Hij had veel wonden want hij had blijkbaar net gevochten met een andere neushoorn.
's Avonds mochten we nog op de olifanten zitten voor een foto en een kort ritje. De olifant werd voortgetrokken aan een haak in zijn oor. Heel zielig. Daarom wou ik er niet op.
De volgende ochtend was het al terug tijd om terug te keren naar Pokhara. Maar we moeten de anderen niet heel lang missen want vandaag komen ze voor een paar dagen naar hier.
's Avonds mochten we nog op de olifanten zitten voor een foto en een kort ritje. De olifant werd voortgetrokken aan een haak in zijn oor. Heel zielig. Daarom wou ik er niet op.
De volgende ochtend was het al terug tijd om terug te keren naar Pokhara. Maar we moeten de anderen niet heel lang missen want vandaag komen ze voor een paar dagen naar hier.
Onderdompeling in de Nepalese cultuur – 02/03/2016
Toen we zaterdagnamiddag toekwamen in Bhurjunkhola, mochten we na het eten mee naar een instuif van een leerkracht van de school. Heel het dorp was uitgenodigd om te dansen, te drinken, goden te aanbidden en veel plezier te beleven. Wij kwamen toe en werden verwelkomd met melkthee. Dan namen de andere leerkrachten ons mee naar één van de hoekjes van het gigantische huis om ons Nepalese wijn te laten proeven. Met wijn kan je het niet echt vergelijken, eerder met straffe likeur! Aangezien het feest al een tijdje aan de gang was, hadden ze al redelijk wat op van dit drankje. De mopjes kwamen er vlotter uit, er viel soms iemand van zijn stoel en er werd veel gelachen! En dat terwijl de leerlingen van de school daar ook rondliepen. De leerkrachten namen ons mee naar de rest van het volk om te dansen! Dansen hier is met live muziek, iedereen die in een kring zit en in het midden is plaats voor ongeveer 4 man om te dansen. Wij moesten dus constant dansen (= wat zwieren met de heupen en draaien met je polsen) met alle leerkrachten en werden aangemoedigd door het hele dorp. Dat was wel heel leuk. Rond 22u wouden we toch eens terugkeren naar huis, maar van een snel afscheid was geen sprake. Iedereen wou nog een laatste afscheidsdans, we moesten nog Cola drinken, Roti’s eten en vele handen schudden voor we weg mochten.
Zondagochtend begon een nieuwe schoolweek. Helaas was die nacht de moeder van de verantwoordelijke van de schoolbibliotheek overleden. Vele leerkrachten waren naar de begrafenis, want die is onmiddellijk de dag erna, waardoor iedereen een beetje moest inspringen voor elkaar. ’s Avonds waren Yasmine en ik aan het wachten op ons Frans klasje, maar niemand kwam opdagen. Onze mama zei dat ze het waarschijnlijk te druk hebben met de examens. Wel jammer want het was wel tof en ik had al veel tijd in de voorbereidingen gestoken.
Maandag gaf ik in science een les over de bewegingen van de aarde. Ik had mogen observeren in een andere klas hoe dit normaal aangebracht wordt. De leerkracht leest heel droog de tekst uit het handboek voor en dat is het. Heel jammer want de school heeft veel wereldbollen waar niks mee gedaan wordt. Het leek me onmogelijk dat de leerlingen de inhoud op die manier snapten. Ik voorzag dus een interactieve les waar leerlingen de aarde en zon speelden, ik met een zaklamp op een wereldbol scheen, ik maakte veel ondersteunde prenten, … De les verliep heel goed en de leerkracht was helemaal onder de indruk van mijn aanpak. Hij zag in dat de kinderen het op deze manier goed begrepen en hun aandacht er bij bleef. Ik ben enorm blij dat deze leerkracht openstaat voor andere ideeën want dat kan hier zeker niet van iedereen gezegd worden. De volgende dag zag ik een andere leerkracht een klas uitkomen met een wereldbol en een zaklamp. Hij vertelde me heel trots dat hij het had geprobeerd op mijn manier. Mijn klasleerkracht had er hem dus blijkbaar over verteld! Heel tof om te weten dat we hier dus een heel klein beetje verschil kunnen maken!
Dinsdagavond nam onze mama ons mee naar de verantwoordelijke van de schoolbibliotheek wiens moeder gestorven was. Toen we toekwamen zagen we heel veel volk dat zat te kaarten, te praten, gewoon te zitten, … We gingen een kamertje binnen en daar zat hij in witte kledij, kaalgeschoren met een klein muurtje rond hem. Als in het hindoeïsme één van je ouders sterft, mag je gedurende 13 dagen niks of niemand aanraken, vandaar het kleine muurtje rond hem. Je mag ook maar één maaltijd per dag eten en dit zonder zout. Als je een jongen bent, moet je ook nog eens constant witte kledij dragen en je haar en je wenkbrauwen laten afscheren. Voor de dochters is dit niet het geval. Je mag wel uit je hoekje komen om naar het toilet te gaan, maar dan moet alles langs de kant want je mag niks aanraken. Slapen en eten gebeurt in dat hoekje op de grond. Het was een heel triestig, aangrijpend beeld, precies een gevangene. Hij mag nooit alleen gelaten worden, dag en nacht moeten er mensen rondom hem zijn. Dat is om hem te steunen. Gek hoe culturen zo kunnen verschillen! Op de terugweg naar huis schrokken we ons te pletter toen ineens een groot dier naast de weg wegliep. De vrouwen schrokken ook enorm en zochten naar het dier met hun zaklamp. In het donker keken twee gele, katachtige ogen ons aan! We vroegen, toch lichtjes in paniek, welk dier dit was. Ze dachten dat het een tijger, een lynx of een jakhals. Onze mama nam een steen en gooide die naar het dier. De andere vrouwen begonnen dan de lopen en te gillen en te lachen. Wij renden ze gillend achterna als kippen zonder kop. Dat vonden ze natuurlijk hilarisch! We beginnen te begrijpen waarom we niet meer alleen op pad mogen zijn als het donker wordt.
Vandaag bezochten we dan de private school hier in het dorp omdat we het verschil tussen de overheidsscholen en de private scholen verder wouden onderzoeken. We weten ondertussen al dat onze school beter is dan een doorsnee overheidsschool. Ongeveer zes jaar geleden hebben ze beslist om alle vakken in het Engels te geven, net zoals in de private scholen. Een hele aanpassing voor de leerkrachten en leerlingen. Een paar mannen uit het dorp, waaronder onze papa, gaven vrijwillig Engelse les aan de leerkrachten om hen bij te scholen. Sindsdien hebben al veel overheidsscholen hun voorbeeld gevolgd.
We volgden enkele lessen mee in de private school, maar heel veel verschil was er niet. De kinderen waren alleen opvallend braver. Maar achteraf hoorden we dan dat dat komt omdat ze heel erg gestraft worden door de leerkrachten. Een ander verschil is dat in de overheidsscholen, de directeur geen baas is over de leerkrachten en hij ze dus niet kan ontslaan. In de private scholen wel en daardoor zijn de leerkrachten heel bang van de directeur.
Toen we zaterdagnamiddag toekwamen in Bhurjunkhola, mochten we na het eten mee naar een instuif van een leerkracht van de school. Heel het dorp was uitgenodigd om te dansen, te drinken, goden te aanbidden en veel plezier te beleven. Wij kwamen toe en werden verwelkomd met melkthee. Dan namen de andere leerkrachten ons mee naar één van de hoekjes van het gigantische huis om ons Nepalese wijn te laten proeven. Met wijn kan je het niet echt vergelijken, eerder met straffe likeur! Aangezien het feest al een tijdje aan de gang was, hadden ze al redelijk wat op van dit drankje. De mopjes kwamen er vlotter uit, er viel soms iemand van zijn stoel en er werd veel gelachen! En dat terwijl de leerlingen van de school daar ook rondliepen. De leerkrachten namen ons mee naar de rest van het volk om te dansen! Dansen hier is met live muziek, iedereen die in een kring zit en in het midden is plaats voor ongeveer 4 man om te dansen. Wij moesten dus constant dansen (= wat zwieren met de heupen en draaien met je polsen) met alle leerkrachten en werden aangemoedigd door het hele dorp. Dat was wel heel leuk. Rond 22u wouden we toch eens terugkeren naar huis, maar van een snel afscheid was geen sprake. Iedereen wou nog een laatste afscheidsdans, we moesten nog Cola drinken, Roti’s eten en vele handen schudden voor we weg mochten.
Zondagochtend begon een nieuwe schoolweek. Helaas was die nacht de moeder van de verantwoordelijke van de schoolbibliotheek overleden. Vele leerkrachten waren naar de begrafenis, want die is onmiddellijk de dag erna, waardoor iedereen een beetje moest inspringen voor elkaar. ’s Avonds waren Yasmine en ik aan het wachten op ons Frans klasje, maar niemand kwam opdagen. Onze mama zei dat ze het waarschijnlijk te druk hebben met de examens. Wel jammer want het was wel tof en ik had al veel tijd in de voorbereidingen gestoken.
Maandag gaf ik in science een les over de bewegingen van de aarde. Ik had mogen observeren in een andere klas hoe dit normaal aangebracht wordt. De leerkracht leest heel droog de tekst uit het handboek voor en dat is het. Heel jammer want de school heeft veel wereldbollen waar niks mee gedaan wordt. Het leek me onmogelijk dat de leerlingen de inhoud op die manier snapten. Ik voorzag dus een interactieve les waar leerlingen de aarde en zon speelden, ik met een zaklamp op een wereldbol scheen, ik maakte veel ondersteunde prenten, … De les verliep heel goed en de leerkracht was helemaal onder de indruk van mijn aanpak. Hij zag in dat de kinderen het op deze manier goed begrepen en hun aandacht er bij bleef. Ik ben enorm blij dat deze leerkracht openstaat voor andere ideeën want dat kan hier zeker niet van iedereen gezegd worden. De volgende dag zag ik een andere leerkracht een klas uitkomen met een wereldbol en een zaklamp. Hij vertelde me heel trots dat hij het had geprobeerd op mijn manier. Mijn klasleerkracht had er hem dus blijkbaar over verteld! Heel tof om te weten dat we hier dus een heel klein beetje verschil kunnen maken!
Dinsdagavond nam onze mama ons mee naar de verantwoordelijke van de schoolbibliotheek wiens moeder gestorven was. Toen we toekwamen zagen we heel veel volk dat zat te kaarten, te praten, gewoon te zitten, … We gingen een kamertje binnen en daar zat hij in witte kledij, kaalgeschoren met een klein muurtje rond hem. Als in het hindoeïsme één van je ouders sterft, mag je gedurende 13 dagen niks of niemand aanraken, vandaar het kleine muurtje rond hem. Je mag ook maar één maaltijd per dag eten en dit zonder zout. Als je een jongen bent, moet je ook nog eens constant witte kledij dragen en je haar en je wenkbrauwen laten afscheren. Voor de dochters is dit niet het geval. Je mag wel uit je hoekje komen om naar het toilet te gaan, maar dan moet alles langs de kant want je mag niks aanraken. Slapen en eten gebeurt in dat hoekje op de grond. Het was een heel triestig, aangrijpend beeld, precies een gevangene. Hij mag nooit alleen gelaten worden, dag en nacht moeten er mensen rondom hem zijn. Dat is om hem te steunen. Gek hoe culturen zo kunnen verschillen! Op de terugweg naar huis schrokken we ons te pletter toen ineens een groot dier naast de weg wegliep. De vrouwen schrokken ook enorm en zochten naar het dier met hun zaklamp. In het donker keken twee gele, katachtige ogen ons aan! We vroegen, toch lichtjes in paniek, welk dier dit was. Ze dachten dat het een tijger, een lynx of een jakhals. Onze mama nam een steen en gooide die naar het dier. De andere vrouwen begonnen dan de lopen en te gillen en te lachen. Wij renden ze gillend achterna als kippen zonder kop. Dat vonden ze natuurlijk hilarisch! We beginnen te begrijpen waarom we niet meer alleen op pad mogen zijn als het donker wordt.
Vandaag bezochten we dan de private school hier in het dorp omdat we het verschil tussen de overheidsscholen en de private scholen verder wouden onderzoeken. We weten ondertussen al dat onze school beter is dan een doorsnee overheidsschool. Ongeveer zes jaar geleden hebben ze beslist om alle vakken in het Engels te geven, net zoals in de private scholen. Een hele aanpassing voor de leerkrachten en leerlingen. Een paar mannen uit het dorp, waaronder onze papa, gaven vrijwillig Engelse les aan de leerkrachten om hen bij te scholen. Sindsdien hebben al veel overheidsscholen hun voorbeeld gevolgd.
We volgden enkele lessen mee in de private school, maar heel veel verschil was er niet. De kinderen waren alleen opvallend braver. Maar achteraf hoorden we dan dat dat komt omdat ze heel erg gestraft worden door de leerkrachten. Een ander verschil is dat in de overheidsscholen, de directeur geen baas is over de leerkrachten en hij ze dus niet kan ontslaan. In de private scholen wel en daardoor zijn de leerkrachten heel bang van de directeur.
Happy birthday, Machhapuchhre school! – 25/02/2016
Dinsdag mochten we opnieuw mee met Santosh naar een klein schooltje om studenten te evalueren. Ook dit schooltje had enorm weinig leerlingen! We deelden ballonnen uit en gaven iedereen één tandenborstel. De kinderen waren er blij mee. Hopelijk worden ze ook nuttig besteed.
Dinsdag mochten we opnieuw mee met Santosh naar een klein schooltje om studenten te evalueren. Ook dit schooltje had enorm weinig leerlingen! We deelden ballonnen uit en gaven iedereen één tandenborstel. De kinderen waren er blij mee. Hopelijk worden ze ook nuttig besteed.
Woensdag was het feest want het was de 49ste verjaardag van de school! Om 7u ’s ochtends gingen we de school versieren met ballonnen, dat vonden ze allemaal enorm tof! Daarna moesten we snel terug naar huis om ons klaar te maken. We moesten namelijk sari’s dragen, de plaatselijke feestkledij. Deze kledij bestaat uit een korte top en een lange doek die ze rond ons middel binden en dan over de linkerschouder. Een heel werk om dit goed aan te doen. En natuurlijk wouden ze ons ook nog uitgebreid schminken! Het was wel eens tof. We hadden alleen pech met het weer, want het heeft de hele dag lichtjes geregend.
Normaal wordt de verjaardag van de school gevierd met veel ouders, dansjes en show. Maar dit jaar is het maar een klein feest omdat de school aan het bijbouwen is en daardoor is er niet zoveel ruimte om te feesten.
Toen we toekwamen op school, zaten alle kinderen al klaar. Ze begonnen te juichen en te tieren als ze ons in sari’s zagen. Iedereen vond het enorm tof dat we dit deden. Andere leerkrachten droegen ook een sari, maar niet zo een mooie als de onze. Wij hadden blijkbaar kledij aan voor een trouw, we waren dus een beetje overdressed.
Van 10u tot 11u moesten we wachten op de gasten. Van 11u tot 15u moesten we luisteren naar toespraken, kijken naar hoe de gasten (en ook wij) bloemkransen en medailles kregen. Ook de slimme kinderen kregen prijzen zoals schriftjes, potloden, nieuwe uniformschoenen, … Voor ons was dit af en toe wel saai omdat we nooit begrepen wat ze zeiden. Gelukkig waren er wel drie dansjes tussendoor en kreeg iedereen een pakje koekjes en thee.
Toen we toekwamen op school, zaten alle kinderen al klaar. Ze begonnen te juichen en te tieren als ze ons in sari’s zagen. Iedereen vond het enorm tof dat we dit deden. Andere leerkrachten droegen ook een sari, maar niet zo een mooie als de onze. Wij hadden blijkbaar kledij aan voor een trouw, we waren dus een beetje overdressed.
Van 10u tot 11u moesten we wachten op de gasten. Van 11u tot 15u moesten we luisteren naar toespraken, kijken naar hoe de gasten (en ook wij) bloemkransen en medailles kregen. Ook de slimme kinderen kregen prijzen zoals schriftjes, potloden, nieuwe uniformschoenen, … Voor ons was dit af en toe wel saai omdat we nooit begrepen wat ze zeiden. Gelukkig waren er wel drie dansjes tussendoor en kreeg iedereen een pakje koekjes en thee.
De overgebleven stagedagen verminderen steeds meer terwijl ik nog zoveel wil doen en bereiken met de leerlingen. Tijd te kort dus … En de examens staan ook voor de deur waardoor de leerkrachten stress krijgen dat ze niet alle leerstof op tijd af zullen hebben en dus liever zelf lesgeven om er door te vliegen en veel huiswerk op te geven.
De extra Franse lessen blijven een succes! Ondertussen hebben we al acht studenten en ook al één leerkracht, heel tof!
De extra Franse lessen blijven een succes! Ondertussen hebben we al acht studenten en ook al één leerkracht, heel tof!
Plattelandsschooltjes en dansen op bruiloften – 22/02/2016
Deze ochtend waren Yasmine en ik al vroeg op school. De studenten van klas 11 en 12 hebben les voor 10 uur omdat er anders geen lokalen zijn voor hen. We kwamen reclame maken voor Franse les die we na school gratis geven aan vrijwillige studenten. We hadden ons verwacht aan grote klassen met meer dan 50 studenten zoals de andere klassen, maar het waren klasjes van amper 10 studenten.
Na het ochtendritueel mochten we met de directeur mee op stagebezoek. Studenten van onze school lopen er stage om leerkracht te worden in naburige scholen. Na een halfuurtje wandelen door de prachtige natuur, zagen we het kleine schooltje verschijnen aan de overkant van de rivier.
Deze ochtend waren Yasmine en ik al vroeg op school. De studenten van klas 11 en 12 hebben les voor 10 uur omdat er anders geen lokalen zijn voor hen. We kwamen reclame maken voor Franse les die we na school gratis geven aan vrijwillige studenten. We hadden ons verwacht aan grote klassen met meer dan 50 studenten zoals de andere klassen, maar het waren klasjes van amper 10 studenten.
Na het ochtendritueel mochten we met de directeur mee op stagebezoek. Studenten van onze school lopen er stage om leerkracht te worden in naburige scholen. Na een halfuurtje wandelen door de prachtige natuur, zagen we het kleine schooltje verschijnen aan de overkant van de rivier.
Amper 30 studenten en 5 leerkrachten. Al snel hadden we alle lokalen en leerlingen gezien. De infrastructuur was er niet zoals in onze school, maar zeker wel nog oké. We volgden twee lessen mee die Santosh moest beoordelen. De lessen werden allemaal positief beoordeeld, in tegenstrijd met onze mening. Maar hier letten ze voornamelijk op het feit dat je iets op bord schrijft, vragen stelt aan de kinderen en soms het Engels naar het Nepalees vertaalt. Dat het bord vol fouten staat, is bijzaak. We mochten ook even het boek met de lesvoorbereidingen van de studenten inkijken. Het lijkt nog vrij goed op dat van ons, we waren verwonderd dat ze dit ook moesten doen. Bij ons afscheid gaven we nog enkele ballonnen, dat zorgt altijd voor veel plezier bij de kinderen!
Om 16 uur stonden Yasmine en ik vol hoop op onze leerlingen voor de extra Franse les te wachten. Na een kwartier gaven we de moed op en gingen terug naar huis wandelen. Maar op dat momenten kwamen net 7 gemotiveerde leerlingen aan, klaar voor onze les. We zullen ze elke dag een uurtje Frans leren na school. Heel tof want ze zijn enorm gemotiveerd en het is best wel gezellig met zo’n klein groepje.
Op onze terugweg naar huis hoorden we al enorm veel muziek. In de verte zagen we dan een groot feest. Na onze thee met verse brokken melk, van een kalfje dat deze nacht bij de buren geboren was, gingen we een kijkje nemen. We werden heel warm onthaald en moesten heel de tijd dansen met de mensen. Daarna werden we nog bij iedereen thuis uitgenodigd, maar we moesten Dal Bhat gaan eten bij ons thuis.
Gisteren hebben de leerkrachten ook nog beslist dat ze donderdag op schoolreis vertrekken met studenten die dat willen. De schoolreis is een driedaagse doortocht in Nepal. Voor de andere leerlingen is er geen school dan. Om de kostprijs te drukken, slapen ze met 10 in een kamer van 2 en is het echt vechten voor eten. Dus daarom beslisten we toch om niet mee te gaan.
Op onze terugweg naar huis hoorden we al enorm veel muziek. In de verte zagen we dan een groot feest. Na onze thee met verse brokken melk, van een kalfje dat deze nacht bij de buren geboren was, gingen we een kijkje nemen. We werden heel warm onthaald en moesten heel de tijd dansen met de mensen. Daarna werden we nog bij iedereen thuis uitgenodigd, maar we moesten Dal Bhat gaan eten bij ons thuis.
Gisteren hebben de leerkrachten ook nog beslist dat ze donderdag op schoolreis vertrekken met studenten die dat willen. De schoolreis is een driedaagse doortocht in Nepal. Voor de andere leerlingen is er geen school dan. Om de kostprijs te drukken, slapen ze met 10 in een kamer van 2 en is het echt vechten voor eten. Dus daarom beslisten we toch om niet mee te gaan.
Happy birthday, Lize! – 20/02/2016
Donderdag was het Lize haar verjaardag. We bestelden een cake voor haar 21ste in Pokhara omdat ze toch al een tijdje droomde over chocolade en taart. Deze gaven we al ’s ochtends vroeg omdat we dit dan bij de thee konden eten. Enkel Lize mocht de taart snijden en uitdelen.
Donderdag was het Lize haar verjaardag. We bestelden een cake voor haar 21ste in Pokhara omdat ze toch al een tijdje droomde over chocolade en taart. Deze gaven we al ’s ochtends vroeg omdat we dit dan bij de thee konden eten. Enkel Lize mocht de taart snijden en uitdelen.
Bij elk stukje dat ze uitdeelde, moest ze zelf eerst een hap nemen. Een Nepalese gewoonte! Op school was het dan de gewoonte om melk thee te geven tijdens de speeltijd en ze kocht ook koekjes voor er bij. Vrijdag was het dag van de democratie en dus geen school. Daarom wouden die avond naar Pokhara gaan om toch eens iets anders dan Dal Bhat te eten, maar de bussen en taxi’s staakten terug. Vol hoop probeerden we te liften en dat lukte nog vlot ook. Achterin een laadbak is niet heel comfortabel, maar zeker ook eens een ervaring! Een cocktail en een lekkere pizza maakten haar verjaardag af!
Vrijdag bezochten we een Stupa op een berg. De wandeling was toch een dikke 3 uur, maar het was er prachtig! We hadden geluk met het weer want we zagen het Himalaya gebergte heel goed!
Nu werken we nog wat voor school en morgen vertrekken we voor twee weken naar ons gastgezin. We blijven er in het weekend om samen met de leerkrachten te picknicken. Naar het schijnt echt een hele belevenis.
Een Nepalese schooldag – 17/02/2016
Hoe ziet er dag er voor ons hier uit vraag je je misschien af? Wel, hieronder een kort programma van een doorsnee dag.
06u00: wekker gaat af
06u30: klaar voor een ochtendwandeling
08u30: terug thuis voor thee en koekjes
09u00: Dal Bhat eten
09u45: iedereen verzamelt op school voor de ochtendformatie
10u00: de lessen beginnen
10u00 – 10u40: les Engels in klas 5
10u40 – 11u20: vrije periode, tijd om lessen voor te bereiden
11u20 – 12u00: wetenschapsles in klas 4
12u00 – 12u10: speeltijd
12u10 – 12u50: les Frans in klas 7, 6 of 5
12u50 – 13u30: vrije periode, tijd om lessen voor te bereiden
13u30 – 14u00: middagpauze
14u00 – 14u40: vrije periode, tijd om lessen voor te bereiden
14u40 – 15u20: les Engels in klas 6
15u20 – 16u00: les algemene kennis in klas 4
17u00: thee met koekjes
17u00 – 19u30: werken voor school
19u30: Dal Bhat
19u30 – 20u15: spelletjes spelen
20u30 – 21u: gaan slapen
De uren van Frans verschillen soms. Ook moet ik niet elke dag algemene kennis geven, maar dan wel soms twee lessen wetenschappen. Elke dag is een beetje anders. Soms gaan we ook in klassen waar geen leerkrachten zijn om te vertellen over België of om een spel te spelen.
Dal Bhat – 15/02/2016
Deze ochtend leerden Shushila en Santosh me Dal Bhat maken. Hieronder het recept voor iedereen die dit typische Nepalese gerecht eens wil uitproberen. Ik eet dit hier twee maal per dag, wel met variatie in de groenten (spinazie, bloemkool of sojabonen), en het smaakt me heel goed!
Deze ochtend leerden Shushila en Santosh me Dal Bhat maken. Hieronder het recept voor iedereen die dit typische Nepalese gerecht eens wil uitproberen. Ik eet dit hier twee maal per dag, wel met variatie in de groenten (spinazie, bloemkool of sojabonen), en het smaakt me heel goed!
Eerst maak je de Dal (voor 4 tot 6 personen):
- Spoel een hand rode en een hand zwarte linzen.
- Warm één lepel boter in een pannetje op.
- Voeg één geplet teentje look en een stuk geplette gember toe. Doe er ook een halve fijngesneden sjalot bij.
- Giet water in het pannetje naar gelang het aantal personen.
- Strooi een goede snuf zout en wat kurkuma in het pannetje.
- Voeg de linzen toe.
- In de fluitketel laat je het gedurende 4 à 5 fluiten koken. Dat komt overeen met 15 à 20 minuten.
Vervolgens de curry:
- Schil ongeveer twee kleine aardappelen per persoon.
- Was een broccoli.
- Warm een scheut zonnebloemolie op in een grote pot.
- Plet komijnzaadjes, korianderzaadjes, 1 chilipeper, 3 kleine teentjes look en een goede brok gember tot een dikke pasta. Voeg eventueel een klein beetje water toe.
- Stoof één kleine of een halve grote sjalot in de pan.
- Voeg komijn en sesamzaadjes toe. Daarna de sjalot.
- Voeg de aardappelen, fijngesneden in dikke frietjes, toe. Laat ongeveer 5 minuten garen.
- Voeg zout, kurkuma en de broccoli toe.
- Na ongeveer 8 minuten voeg je een fijngesneden tomaat toe en de kruidenpasta.
- Laat nog enkele minuten sudderen tot de groenten gaar zijn.
- Serveren met rijst.
Wie echt Nepalees wil eten, eet met zijn rechterhand!
De hoeveelheden zijn niet zo gedetailleerd omdat Shushila dit ook met de natte vinger doet. Hopelijk lukt het jullie om dit lekkere gerecht zo goed als haar klaar te maken. Als je dit uitprobeert, stuur dan zeker een foto door. Dat zullen ze hier tof vinden!
De hoeveelheden zijn niet zo gedetailleerd omdat Shushila dit ook met de natte vinger doet. Hopelijk lukt het jullie om dit lekkere gerecht zo goed als haar klaar te maken. Als je dit uitprobeert, stuur dan zeker een foto door. Dat zullen ze hier tof vinden!
Ceremonie voor de godin van de wijsheid – 13/02/2016
Donderdag keerden we terug naar Bhurjunghkola met de bus. Ik had de dag er voor iets verkeerds gegeten en voelde me niet zo goed. De hobbelige rit in de overvolle bus deed me dan ook niet zoveel deugd.
Onze Nepalese kleren waren af, dus in ons lerarenuniform gingen we naar school. Iedereen vond het heel tof dat we Nepalese kledij droegen en ze namen zelfs foto’s van ons.
Donderdag keerden we terug naar Bhurjunghkola met de bus. Ik had de dag er voor iets verkeerds gegeten en voelde me niet zo goed. De hobbelige rit in de overvolle bus deed me dan ook niet zoveel deugd.
Onze Nepalese kleren waren af, dus in ons lerarenuniform gingen we naar school. Iedereen vond het heel tof dat we Nepalese kledij droegen en ze namen zelfs foto’s van ons.
’s Avonds gaf mijn mama me hier een Nepalese warme likeur met gepofte rijst voor mijn maag. Of het iets met het drankje te maken had, weet ik niet maar de volgende dag voelde ik me beter.
Omdat lesgeven in klas 1 moeilijk bleef, geef ik nu wetenschappen in klas 4. Ik mocht eerst een les observeren. De leerkracht bezit wel duidelijk de inhoud, maar aan de didactiek kan wel nog gewerkt worden. Ik ben enorm blij met de verandering. Klas 4 is een grote, maar wel een leuke klas. En ik had ook onmiddellijk ideeën om de lessen aan te pakken, iets wat ik bij de Engelse lessen minder heb. Dus voor de volgende les maakte ik een grote wandposter en extra oefeningen. Wonder boven wonder, bleef de leerkracht de volgende dag in de les om mij te observeren. De eerste keer dat een leerkracht interesse toonde in wat we doen. De les verliep heel goed en ik had het gevoel dat de leerlingen echt mee waren met de inhoud en niet gewoon papegaaiwerk deden zoals in de meeste lessen. Nadien was de leerkracht dan ook heel enthousiast. Hij was onder de indruk van de les! Ik ben blij dat ik met deze leerkracht kan samenwerken. Hij kan me helpen met de inhoud en ik hem met de didactiek. Hopelijk blijft hij dus in mijn lessen.
Na de les werd ook meteen mijn poster en de oefeningen opgehangen in de klas.
Omdat lesgeven in klas 1 moeilijk bleef, geef ik nu wetenschappen in klas 4. Ik mocht eerst een les observeren. De leerkracht bezit wel duidelijk de inhoud, maar aan de didactiek kan wel nog gewerkt worden. Ik ben enorm blij met de verandering. Klas 4 is een grote, maar wel een leuke klas. En ik had ook onmiddellijk ideeën om de lessen aan te pakken, iets wat ik bij de Engelse lessen minder heb. Dus voor de volgende les maakte ik een grote wandposter en extra oefeningen. Wonder boven wonder, bleef de leerkracht de volgende dag in de les om mij te observeren. De eerste keer dat een leerkracht interesse toonde in wat we doen. De les verliep heel goed en ik had het gevoel dat de leerlingen echt mee waren met de inhoud en niet gewoon papegaaiwerk deden zoals in de meeste lessen. Nadien was de leerkracht dan ook heel enthousiast. Hij was onder de indruk van de les! Ik ben blij dat ik met deze leerkracht kan samenwerken. Hij kan me helpen met de inhoud en ik hem met de didactiek. Hopelijk blijft hij dus in mijn lessen.
Na de les werd ook meteen mijn poster en de oefeningen opgehangen in de klas.
Vrijdag is hier maar een halve dag les dus normaal keren we dan terug Pokhara. Deze week was er een ceremonie om de godin van de wijsheid te eren. We wouden dat graag zien, dus bleven we hier. Vrijdagnamiddag wandelden we dan naar de warmwaterbronnen in de buurt. De bronnen op zich stelden weinig voor, maar de wandeling was wel mooi!
Zaterdag was dan de ceremonie. Iedereen moest zich wassen en mocht niks eten. Samen met onze mama gingen we naar school. Daar zaten we eerst nog even rond een vuurtje met de leerkrachten. Even laten kwamen de kinderen, helemaal opgemaakt, toe. Ze offerden fruit, rijst, snoepjes, ... De offertjes werden daarna gesorteerd en werden opgegeten samen met suzy, een soort van zoete pap die te vergelijken valt met Brinta vond ik. Wel lekker.
Het was leuk iedereen eens in gewone kledij te zien en er hing een losse, gezellig sfeer. Dit is ook het moment voor nieuwe leerlingen om zich in te schrijven. Het nieuwe schooljaar begint maar binnen een twee maand, maar nu starten brengt meer geluk.
Verder begint het Frans hoekje invulling te krijgen. We laten de woorden vertalen in het Nepalees en laten boven de Franse woorden schrijven hoe de woorden klinken voor hen zodat ze ze juist uitspreken. Over de lay-out zijn we nog niet helemaal tevreden. We proberen het bord te schilderen als de kinderen examens hebben.
De leerlingen krijgen ook geen turnlessen op school, zelf de kleuters niet. De ochtendspeeltijd duurt maar 10 minuten en de middagspeeltijd 30 minuten. Veel tijd om de spelen en te bewegen is er dus niet. Daar willen wij verandering in brengen. We proberen nu en dan spelletjes aan te leren aan de kinderen. We maken ook fiches van de spelletjes. Op die manier willen we op een einde een spelletjesbox hebben waar de leerlingen een fiche uit kunnen trekken. Op de voorkant kunnen ze dan het spel herkennen aan de tekening. Op de achterkant staat dan het materiaal, de opstelling en het verloop voor de leerkracht. We proberen de leerlingen en de leerkrachten nu al te laten wennen aan de fiches.
Als de leerlingen examens hebben in maart, kunnen wij geen lesgeven. Dan gaan we klas 1 schilderen. Deze week zaten we samen met de directeur en met leerkrachten om te brainstormen over wat er op de muren zou kunnen komen. Met die ideeën proberen we nu schetsen te maken. We zijn alle vier geen grote tekentalenten, maar toch ben ik aangesteld als tekenaar van de groep. Dus daar ben ik ook al een beetje mee bezig.
Onze dagen zijn dus goed gevuld waardoor het tijd hier vliegt. We zijn hier al bijna een maand, ik kan het niet geloven!
Als de leerlingen examens hebben in maart, kunnen wij geen lesgeven. Dan gaan we klas 1 schilderen. Deze week zaten we samen met de directeur en met leerkrachten om te brainstormen over wat er op de muren zou kunnen komen. Met die ideeën proberen we nu schetsen te maken. We zijn alle vier geen grote tekentalenten, maar toch ben ik aangesteld als tekenaar van de groep. Dus daar ben ik ook al een beetje mee bezig.
Onze dagen zijn dus goed gevuld waardoor het tijd hier vliegt. We zijn hier al bijna een maand, ik kan het niet geloven!
Alles valt stilaan op zijn plooien - 09/02/2016
In ons gastgezin beginnen we ons al thuis te voelen. Hoe langer we hier verblijven, hoe meer het ons opvalt hoe een warm, atypisch gezin dit eigenlijk wel is. Onze ouders zijn getrouwd uit liefde ondanks dat dit niet mocht van hun familie. De papa kookt ook soms en er wordt veel gelachen en geknuffeld. Wel hebben dus wel geluk met ons gezin. We krijgen ook elke dag verse groeten uit de groentetuin en ze hebben twee koeien. Met die melk wordt ook van alles gemaakt. Alleen de ijskoude douche went nog niet.
Op school lukt het ook al beter. Ik sta meer op mijn strepen en laat me niet meer van klas naar klas sturen als de leerkrachten geen zin hebben om les te geven. In het vijfde en zesde leerjaar sta ik graag. Ondanks de grote klassen, heb ik ze vrij goed onder controle. Ze kijken uit naar mijn lessen omdat ik probeer interactief en speelser te werken. Anders zijn ze toch niet geconcentreerd. In het eerste leerjaar verlopen mijn lessen wat moeilijk. De kinderen zijn enorm wild en moeilijk onder controle te houden. Dat heeft ook veel te maken met de taal. De kinderen verstaan nauwelijks Engels, begrijpen mijn uitleg niet als ik iets van grammatica probeer uit te leggen, praten de hele tijd Nepalees tegen mij, … Ik probeer nog tot het einde van de week, maar als het niet betert, vraag ik voor een andere klas.
Momenteel geef ik dus hoofdzakelijk Engelse les. Hier heb ik het nog een beetje moeilijk mee. Ik ben niet echt opgeleid hiervoor en weet niet altijd alle Engelse regels en termen van de grammatica. Ik vind het dan ook wel jammer dat ik niet kan laten zien wat ik kan, waar ik drie jaar voor gestudeerd heb. Dus ik denk dat ik ook ga vragen of ik ook een ander vak mag onderwijzen zoals ‘general knowledge’, ‘social studies’ of ‘science’ die iets dichter aanleunen bij wat ik in België doe.
Deze week begon ik aan mijn onderzoeksopdracht hier: taalinitiatie Frans. In klas 5, 6 en 7 gaf ik al een eerste Franse les. De kinderen waren enorm enthousiast en begroeten me nu constant op de speelplaats met ‘Bonjour!’ of ‘Au revoir!’. Dit is dus wel al een succes geweest. Vandaag werken we verder aan een ‘French Corner’ voor de leerkrachten. Wat we de leerlingen leren, zullen we op het bord hangen voor de leerkrachten. Zo kunnen ook zij geprikkeld worden door de Franse taal.
Vandaag is een feestdag voor een bepaalde kaste waardoor er geen school is. We kregen ook bericht dat de prime minister van Nepal gestorven is waardoor er morgen ook geen school is. We zijn dus terug naar Pokhara gegaan. Dit weekend blijven we dan bij ons gastgezin omdat er zaterdag een ceremonie is op school.
Shree Machhapuchhre Higher Secondary School – 05/02/2016
Op het eerste zicht leek de school ons wel vrij goed, maar na wat geobserveerd te hebben, moet ik mijn gedacht herzien. Vaak verbetert de leerkracht gewoon het huiswerk gedurende één lestijd en geeft ze op het einde gewoon nieuw huiswerk op, soms leest de leerkracht gewoon een tekst voor zonder daar iets mee te doen, de leerlingen kopiëren vaak uit ingevulde boeken van vorige jaren want nieuwe boeken zijn te duur, de leerlingen worden gedrild zonder de snappen wat ze zeggen of lezen, …. Van écht lesgeven of interactieve lessen is niet echt sprake. Jammer genoeg zien we ook veel Engelse fouten. Er worden soms echt verkeerde dingen aangeleerd. Hoe en of we wel iets kunnen aan die situaties, blijft moeilijk. Maar momenteel kunnen we nog energie putten uit de lieve kinderen die verzot zijn op ons. En we krijgen stilaan ook ideeën om de situaties aan te pakken!
In de gastfamilies beginnen we ons meer en meer op ons gemak te voelen. Aangezien ‘Brechje’ onuitspreekbaar blijft, hebben ze er ‘Brec’ van gemaakt. De Dhal Baat gaat vlotjes binnen, het is wel mijn ding.
Nu zijn we, na enkele problemen met stakende bussen, terug bij Khem. We zijn blij hier terug te zien. Even terug op ons gemak en keuze in eten. Maar het weekend is wel kort, want zondag staan we al terug voor de klas!
Op het eerste zicht leek de school ons wel vrij goed, maar na wat geobserveerd te hebben, moet ik mijn gedacht herzien. Vaak verbetert de leerkracht gewoon het huiswerk gedurende één lestijd en geeft ze op het einde gewoon nieuw huiswerk op, soms leest de leerkracht gewoon een tekst voor zonder daar iets mee te doen, de leerlingen kopiëren vaak uit ingevulde boeken van vorige jaren want nieuwe boeken zijn te duur, de leerlingen worden gedrild zonder de snappen wat ze zeggen of lezen, …. Van écht lesgeven of interactieve lessen is niet echt sprake. Jammer genoeg zien we ook veel Engelse fouten. Er worden soms echt verkeerde dingen aangeleerd. Hoe en of we wel iets kunnen aan die situaties, blijft moeilijk. Maar momenteel kunnen we nog energie putten uit de lieve kinderen die verzot zijn op ons. En we krijgen stilaan ook ideeën om de situaties aan te pakken!
In de gastfamilies beginnen we ons meer en meer op ons gemak te voelen. Aangezien ‘Brechje’ onuitspreekbaar blijft, hebben ze er ‘Brec’ van gemaakt. De Dhal Baat gaat vlotjes binnen, het is wel mijn ding.
Nu zijn we, na enkele problemen met stakende bussen, terug bij Khem. We zijn blij hier terug te zien. Even terug op ons gemak en keuze in eten. Maar het weekend is wel kort, want zondag staan we al terug voor de klas!
My home away from home – 02/02/2016
Gisteren kwamen in we in de voormiddag aan in Burgunkola. De rit was hobbelig, maar wel heel mooi langs de landbouwterrassen. Ik kijk er al naar uit als alles wat groener is.
Aangekomen op de school, was iedereen wel vrij vriendelijk. Bij Santosh, het schoolhoofd, kregen we elk een tikka en een witte sjaal als teken van welkom. Zoals de meeste Nepalezen had hij moeite met mijn naam. We werden meteen met de neus op de feiten gedrukt: we moeten streng zijn, er zijn grote klassen, we kregen de verdeling van de lessen, … Het werd meteen écht! Ik geef Engelse les in klas 1, 5 en 6B.
Gisteren kwamen in we in de voormiddag aan in Burgunkola. De rit was hobbelig, maar wel heel mooi langs de landbouwterrassen. Ik kijk er al naar uit als alles wat groener is.
Aangekomen op de school, was iedereen wel vrij vriendelijk. Bij Santosh, het schoolhoofd, kregen we elk een tikka en een witte sjaal als teken van welkom. Zoals de meeste Nepalezen had hij moeite met mijn naam. We werden meteen met de neus op de feiten gedrukt: we moeten streng zijn, er zijn grote klassen, we kregen de verdeling van de lessen, … Het werd meteen écht! Ik geef Engelse les in klas 1, 5 en 6B.
We ontmoetten er ook twee Australiërs. Zij doen hier ook vrijwilligerswerk gedurende 10 dagen. We mochten eerst een les met hun meevolgen in klas 3. Het ging er enorm hectisch aan toe! Blijkbaar is dit normaal in de lagere klassen. In de hogere klassen luisteren de leerlingen beter. Daarna gaven ze ons een rondleiding in de school. De klassen verschillen sterk in grootte: van 19 tot meer dan 70 leerlingen. Overal stond helaas ook een stok om kinderen te slaan …
We hoorden ook het gruwelijke verhaal van een jongentje dat enkele dagen geleden van de trap buiten gevallen was en op slag dood was. Elke keer er kleine kinderen op die trap lopen, hou ik mijn hart vast …
Elke middag mogen we mee eten met de leerkracht. Ik denk dat ik nog nooit zo pikant gegeten heb: tranende ogen, brandende lipppen, misselijk, … Het wordt wennen! Niet alles opeten is onbeleefd, dus dat is ook geen optie.
Na de middag dachten we te kunnen observeren, maar de leerkrachten kwamen niet opdagen. We moesten dus onmiddellijk improviseren! We vertelden over België, gaven een les begrijpend lezen over watervervuiling en speelden ping-pong met de leerlingen uit klas 6. Ze was even hectisch, maar wel tof! Ik was blij dat Yasmine me nog bijstond. Dat zal helaas niet altijd zo zijn.
We hoorden ook het gruwelijke verhaal van een jongentje dat enkele dagen geleden van de trap buiten gevallen was en op slag dood was. Elke keer er kleine kinderen op die trap lopen, hou ik mijn hart vast …
Elke middag mogen we mee eten met de leerkracht. Ik denk dat ik nog nooit zo pikant gegeten heb: tranende ogen, brandende lipppen, misselijk, … Het wordt wennen! Niet alles opeten is onbeleefd, dus dat is ook geen optie.
Na de middag dachten we te kunnen observeren, maar de leerkrachten kwamen niet opdagen. We moesten dus onmiddellijk improviseren! We vertelden over België, gaven een les begrijpend lezen over watervervuiling en speelden ping-pong met de leerlingen uit klas 6. Ze was even hectisch, maar wel tof! Ik was blij dat Yasmine me nog bijstond. Dat zal helaas niet altijd zo zijn.
Daarna mochten mee met Shushila, een leerkracht op onze school en mijn gastmama. We werden verwelkomd in een groot huis met een verzorgde tuin. Shushila’s man, ook een Santosh, is een bekende regisseur. Hopelijk kunnen we binnenkort eens naar één van zijn films kijken. Hij is best wel een grappige man. Shushila en Santosh hebben twee kinderen in de middelbare school. De jongen volgt extra betaalde lessen, wat wil zeggen dat hij soms les heeft van 6u ’s ochtends of tot 18u ’s avonds. Achter ons huis, is het huis van Santosh’ broer. Daar slapen Lize en Caroline. De families komen goed overeen dus we mogen daar ook veel komen. We werden verwend met een lekkere Dhal Baat. Ik vind het eten hier heel lekker. Yasmine en ik zijn vegetarisch, dat schrokken ze wel even van. Iedereen gaat hier ten laatste slapen rond 20u30 en staat vroeg op, dat is dus wel even aanpassen.
Na een nacht op een harde ‘matras’ konden we genieten van het mooie uitzicht van de Machhapuchhre op het dakterras. Zalig gewoon om zo wakker te worden. Dan kregen we een zwarte thee met een toast en om 9u werd Dhaal Baat geserveerd. Niet gedacht dat ik dat zo vlot ging binnenkrijgen ’s ochtends. En eten met mijn handen gaat ook al vrij vlot.
De school is een kwartiertje wandelen en start om 9u45u. Eerst verzamelen alle leerlingen op de speelplaats. Er wordt op de trom geslagen en de kinderen voeren enkele bewegingen uit en zingen vervolgens het volkslied. Net een leger!
We hoopten dat we vandaag wat lessen mochten meevolgen, maar zoals de vorige dagen kwamen niet alle leerkrachten opdagen. En telkens iets uit je duim zuigen, wordt moeilijk. Ik hoop dus dat we snel handboeken krijgen zodat we ons kunnen voorbereiden. Ook al is één lestijd maar 40 minuten, het lijkt een eeuwigheid als je steeds dingen moet uitvinden om te doen. We hebben 4 verplichte lestijden per dag, maar vaak komen leerkrachten niet opdagen en vragen ze aan ons om in te springen. We moeten dus steeds iets achter de hand hebben. Ik ben nog een beetje mijn draai aan het zoeken.
De Australiërs hebben ook een kamer in ons gastgezin, maar ze vertrekken morgen. Dat wil zeggen dat wij de kamer op het dakterras krijgen, dat is wel leuk.
De eerste dagen waren dus redelijk intens. Veel nieuwe prikkels! We moeten nog wat onze draai vinden in het gastgezin en op school, maar dat komt wel.
De Australiërs hebben ook een kamer in ons gastgezin, maar ze vertrekken morgen. Dat wil zeggen dat wij de kamer op het dakterras krijgen, dat is wel leuk.
De eerste dagen waren dus redelijk intens. Veel nieuwe prikkels! We moeten nog wat onze draai vinden in het gastgezin en op school, maar dat komt wel.
Welkom Yasmine! - 31/01/2016
Bij Khem en Susma voelt het al een beetje als ‘thuis’ aan. Terwijl we met hun dochters op het dak dansen of samen naar het worstelen op de TV kijken, komen we heel wat te weten over Nepal.
We werden er al voor gewaarschuwd, maar er worden inderdaad nog steeds lijfstraffen gegeven op school. Khem wist ons wel te vertellen dat ze dit enkel doen bij de ‘dommere’ kinderen. Slimme kinderen zijn goed voor hun school en als ze die kinderen slaan, trekken de ouders naar een andere school. Geen idee of we dit zullen meemaken in onze school, hopelijk niet. We mogen er in ieder geval niet op reageren of tegen in gaan.
Bij een bezoek aan een tempel in Pokhara zagen we opnieuw een huwelijk. Heel verschillend met het vorige huwelijk is dat de bruid en de bruidegom deze keer er heel ongelukkig uitzagen. We wisten al redelijk wat over de huwelijken in Nepal door het programma ‘Wedding Day’ van Lieve Blancquaert, maar in het echt zo een gearrangeerd huwelijk meemaken is toch nog apart. Dat dit normaal is, blijft moeilijk te vatten.
In de grotere steden, trouwen de jongens en meisjes gemiddeld rond hun 20ste. Niet zo oud zouden wij denken. Maar als je weet dat ze buiten de steden al huwelijken arrangeren op 3 jarige leeftijd, is trouwen op 20 jaar best wel oké.
Vooral de eerste weken, als de vrouw bij de familie van de jongen moet intrekken, zijn moeilijk. De man moet meestal veel werken, de vrouw is eenzaam en mist haar familie. Maar ik put hoop uit het feit dat ik al gehoord heb dat vele koppels uiteindelijk wél verliefd worden en een gelukkig leven hebben samen. En dat zij een relatie zien als iets waar je aan moet werken en je elkaar gewoon gelukkig en verliefd moet maken. Ze hebben gewoon een andere visie die ik probeer te begrijpen.
Een ander hoogtepunt deze week was dansen met ouderen in een soort van rusthuis. Naast een tempel is een gebouwtje met allemaal ruimtes met activiteiten voor hen. Wij gingen een kijkje een nemen en bleven hangen in de muziekzaal. Jonge mannen speelden er muziek en zongen. Sommige vrouwen waren aan het dansen. Ze wouden dat we mee dansten, dus dat deden we. Dat was heel tof! Het was de tweede keer dat we zoiets zagen als een rusthuis. Leuk om te zien hoeveel plezier ze daar hebben en hoe respectvol er met hen wordt omgegaan.
Gisteren kwamen Yasmine, Bram en Sofie aan. Met Yasmine zal ik samen in het gastgezin verblijven. Nu zijn we nog een dagje samen met z’n acht voor we elk onze eigen weg gaan. We kunnen niet wachten om morgen onze stageplaats en gastgezin te ontmoeten!
Staatsscholen vs. private scholen - 28/01/2016
Hier in Pokhara krioelt het van de schooltjes en de kinderdagverblijven. We kunnen het dan ook niet laten om hier en daar onze neus binnen te steken. We worden altijd heel warm onthaald en krijgen een rondleiding. Ondertussen hebben we toch al vrij goed beeld van het onderwijs hier. Je hebt de gratis staatsscholen en de private scholen. Al van ver kan je het verschil zien. De private scholen zijn veel verzorgder en hebben meer materiaal. De onderwijzers lijken er ook gemotiveerder. In de staatsscholen lijkt het er wat soepeler en vrijer aan toe te gaan. Daar zagen we ook gehandicapte kinderen. Er wordt dus ook aan inclusie gedaan, dat is mooi!
Beiden geven wel les in het Engels, al verschilt het niveau van het leerkrachten sterk, en hebben mooie versierde klaslokalen.
Het aantal leerlingen per klas blijft laag. We werden gewaarschuwd voor klassen met 70 leerlingen, maar dat hebben we nog niet gezien.
Normaal zouden we in onze vrije week al een bezoekje brengen aan de Machhapuchhre School en ons gastgezin, maar dat is nog niet gelukt omdat benzine nog steeds schaars en duur is. Yasmine, met wie ik in een gastgezin zal verblijven, is gisteren goed geland. Zij zal ons zaterdag vergezellen en dan kan onze stage zondag of maandag van start gaan. Met de bus is het ongeveer 2 uur van Pokhara. Ik vind het alvast heel spannend!
Hier in Pokhara krioelt het van de schooltjes en de kinderdagverblijven. We kunnen het dan ook niet laten om hier en daar onze neus binnen te steken. We worden altijd heel warm onthaald en krijgen een rondleiding. Ondertussen hebben we toch al vrij goed beeld van het onderwijs hier. Je hebt de gratis staatsscholen en de private scholen. Al van ver kan je het verschil zien. De private scholen zijn veel verzorgder en hebben meer materiaal. De onderwijzers lijken er ook gemotiveerder. In de staatsscholen lijkt het er wat soepeler en vrijer aan toe te gaan. Daar zagen we ook gehandicapte kinderen. Er wordt dus ook aan inclusie gedaan, dat is mooi!
Beiden geven wel les in het Engels, al verschilt het niveau van het leerkrachten sterk, en hebben mooie versierde klaslokalen.
Het aantal leerlingen per klas blijft laag. We werden gewaarschuwd voor klassen met 70 leerlingen, maar dat hebben we nog niet gezien.
Normaal zouden we in onze vrije week al een bezoekje brengen aan de Machhapuchhre School en ons gastgezin, maar dat is nog niet gelukt omdat benzine nog steeds schaars en duur is. Yasmine, met wie ik in een gastgezin zal verblijven, is gisteren goed geland. Zij zal ons zaterdag vergezellen en dan kan onze stage zondag of maandag van start gaan. Met de bus is het ongeveer 2 uur van Pokhara. Ik vind het alvast heel spannend!
Pokhara vanuit de lucht - 23/01/2016
Ik vertelde Khem gisteren dat we graag zouden paragliden in de tijd dat we hier zijn, maar dat hij ons deze ochtend zou wekken met het nieuws dat we dat best vandaag deden, hadden we niet verwacht. We mochten niet te zwaar ontbijten voor het geval dat we last zouden krijgen van de hoogte. Dus rond de middag, na een helse rit op steile, slechte baantjes, liepen Lize, Elias en ik van de berg. Het was een zalig gevoel om in de lucht te zweven. Het prachtige uitzicht maakte de ervaring af!
Ik vertelde Khem gisteren dat we graag zouden paragliden in de tijd dat we hier zijn, maar dat hij ons deze ochtend zou wekken met het nieuws dat we dat best vandaag deden, hadden we niet verwacht. We mochten niet te zwaar ontbijten voor het geval dat we last zouden krijgen van de hoogte. Dus rond de middag, na een helse rit op steile, slechte baantjes, liepen Lize, Elias en ik van de berg. Het was een zalig gevoel om in de lucht te zweven. Het prachtige uitzicht maakte de ervaring af!
De momo's smaakten ons heel erg na onze vlucht. Dit is een traditionele maaltijd die wat te vergelijken valt met ravioli.
Even verderop werd onze aandacht getrokken door een kleurrijke poort. We gingen binnen in een weeshuis en werden er hartelijk ontvangen door de kinderen. Heel trots toonde een man ons zijn levenswerk. Hij en zijn vrouw verzorgen er 49 kinderen met hulp van vrijwilligers en buitenlandse financiële steun. De verhalen die hij vertelde over de omstandigheden waarin ze kinderen in de bergen vonden, waren verschrikkelijk. We proberen er een van deze dagen nog langs te gaan met wat spullen en spelletjes te spelen met de kinderen.
Het was hier redelijk goed weer vandaag en dat zijn we nog niet echt gewoon. Met gevolg dat we nu dus allemaal rode wangetjes hebben.
Het was hier redelijk goed weer vandaag en dat zijn we nog niet echt gewoon. Met gevolg dat we nu dus allemaal rode wangetjes hebben.
Warm onthaal bij Khem en Susma - 22/01/2016
De busrit naar Pokhara was niet de meest comfortabele, maar het uitzicht maakte veel goed. Vermoeid na acht uren op de bus, stond Khem ons verrassend genoeg op te wachten. Heel vriendelijke, betrouwbare man. Hij was echt oprecht verheugd ons te zien! Hij had een busje geregeld om ons naar zijn huis te brengen en iemand mocht achteraan bij hem op zijn brommer zitten. Ik greep de kans en mocht genieten van een leuke rit door Pokhara. De stad lijkt op het eerst zicht iets minder druk dan Kathmandu en er is een veel mooier uitzicht.
Aangekomen bij Khem en Susma thuis, werden we warm onthaald met een rondleiding en een kopje thee. Deze mensen gaan heel goed voor ons zorgen. Khem voelt zich verantwoordelijk voor ons en staat er zeer op dat we ons hier thuis voelen en we veilig zijn. We komen graag in het weekend terug naar dit warme, propere huis!
We aten aan het meer, heel gezellig. Alleen was ons eten een beetje koud omdat het gas op was en ze moesten koken op een kampvuurtje. Ook door de blokkade aan de grens met India.
Ik ben al benieuwd om de stad en het meer te zien in daglicht!
De busrit naar Pokhara was niet de meest comfortabele, maar het uitzicht maakte veel goed. Vermoeid na acht uren op de bus, stond Khem ons verrassend genoeg op te wachten. Heel vriendelijke, betrouwbare man. Hij was echt oprecht verheugd ons te zien! Hij had een busje geregeld om ons naar zijn huis te brengen en iemand mocht achteraan bij hem op zijn brommer zitten. Ik greep de kans en mocht genieten van een leuke rit door Pokhara. De stad lijkt op het eerst zicht iets minder druk dan Kathmandu en er is een veel mooier uitzicht.
Aangekomen bij Khem en Susma thuis, werden we warm onthaald met een rondleiding en een kopje thee. Deze mensen gaan heel goed voor ons zorgen. Khem voelt zich verantwoordelijk voor ons en staat er zeer op dat we ons hier thuis voelen en we veilig zijn. We komen graag in het weekend terug naar dit warme, propere huis!
We aten aan het meer, heel gezellig. Alleen was ons eten een beetje koud omdat het gas op was en ze moesten koken op een kampvuurtje. Ook door de blokkade aan de grens met India.
Ik ben al benieuwd om de stad en het meer te zien in daglicht!
Kathmandu - 21/01/2016
Op onze eerste avond waagden Lize en ik ons aan een traditionele maaltijd die ons heel goed beviel. Al zullen we wel nog wat moeten wennen aan het pikante eten. De elektriciteit viel af en toe weg waardoor we in het donker zaten, maar dat had ook z’n charme. Ik viel als een blok in slaap en werd mooi om 8u wakker vol energie!
We genoten van een lekker ontbijtje: toast met confituur, bananen met yoghurt en rijst, straffe koffie en de vriendelijke Babu!
Op onze eerste avond waagden Lize en ik ons aan een traditionele maaltijd die ons heel goed beviel. Al zullen we wel nog wat moeten wennen aan het pikante eten. De elektriciteit viel af en toe weg waardoor we in het donker zaten, maar dat had ook z’n charme. Ik viel als een blok in slaap en werd mooi om 8u wakker vol energie!
We genoten van een lekker ontbijtje: toast met confituur, bananen met yoghurt en rijst, straffe koffie en de vriendelijke Babu!
Daarna namen we de taxi naar de Pashupatinath tempel. Na een ontmoeting met de aapjes, werden we overdonderd door een lijkverbranding. We volgden de begrafenis van een goede, oude vrouw die een speciale ceremonie kreeg. Haar voeten werden gewassen, ze werd ingewikkeld in kleurrijke doeken en kreeg olie over haar. De brandstapel was mooi versierd met bloemenkransen en de familie mocht één voor één zijn voeten wassen en een laatste groet brengen door water uit de rivier op haar hoofd te gieten. Hartverscheurend om te zien hoeveel verdriet iedereen had. Daarna ging ze in vlammen op. Een mooi, respectvol afscheid! Even verderop werden de gewone mensen verbrand aan de lopende band.
Toen we de tempels verder verkenden, liepen we een Nepalees tegen het lijf die een zoon heeft bij een Nederlandse vrouw. Hij won ons vertrouwen met zijn Nederlandse woordjes en gaf ons een gratis rondleiding. Sommige tempels hadden duidelijk schade van de aardbeving, anderen niet. Maar de restauraties zijn in ieder geval nog volop aan de gang! Toen we uit het gebied van de tempels liepen, zagen we een huwelijk. Nieuwsgierig als we zijn, gingen we een kijkje nemen. We werden hartelijk onthaald en mochten mee aanschuiven, maar dat durfden we toch niet. Gelukkig was het geen kindhuwelijk.
Even verloren in de Nepalese straten, liepen we ons volgende avontuur binnen. In een Nepalese privéschool werden we als goden onthaald. Iedereen stormde op ons af en wou ons aanraken. De onderdirecteur gaf fier een rondleiding. Een computerlokaal, wetenschapslokalen, een yogaruimte, een refter, … de school was duidelijk een van de betere.
We sloten af met een bezoek aan de Swayambhu. Na 365 steile trappen werden we beloond met mooie tempels en een wijds uitzicht. Alleen jammer van de mist.
We hadden nog een gezellige babbel met Babu, de eigenaar van ons hostel. Hij geeft ons veel uitleg over alles wat we hier zien, interessante man.
Verder pieken onze ogen en neuzen van de uitlaatgassen. We begrijpen waarom de helft van de mensen hier met een mondmasker rondloopt. We zijn vandaag toch ook even geschrokken toen we een jongen zagen die in elkaar werd geslagen met een stok door een security man …
Morgen om 6u30 nemen we de bus richting Pokhara!
Verder pieken onze ogen en neuzen van de uitlaatgassen. We begrijpen waarom de helft van de mensen hier met een mondmasker rondloopt. We zijn vandaag toch ook even geschrokken toen we een jongen zagen die in elkaar werd geslagen met een stok door een security man …
Morgen om 6u30 nemen we de bus richting Pokhara!
Een eerste kennismaking - 20/01/2016
De reis naar hier verliep vrij goed. Vlotte verbindingen, af een toe een dutje kunnen doen, bagage van iedereen terecht, ... Eénmaal we uit de luchthaven kwamen, begon het eerste avontuur: de rit naar ons hostel. We werden meegenomen door een vriendelijke man die wel een mondje Engels kon. Voor ons voelde het even raar om links te rijden, maar dat was maar het minste. Toen we ons begaven in de wierwar van auto's, brommers, getuut, fluitende agenten, busjes met aanhangende mensen, ... gingen onze ogen pas echt open. Ellenlange rijen brommers aan het tankstation door de blokkade aan de grens van India, afgebrokkelde muren door de aardbeving, aapjes langs de kant van de baan, ... we wisten niet waar eerst naar te kijken.
Ons hostel is zeker in orde. Basic maar proper! En de eigenaar is heel behulpzaam.
De elektriciteit valt hier af en toe weg. Ook een gevolg van de blokkade.
Al snel gingen we op in de massa in de kleine straatjes. Maar het is steeds opletten van de brommertjes!
In de straatjes zijn allerlei kraampjes met sjaaltjes, North Face spullen, gebedsvlaggetjes, juwelen, ... We zagen al enkele mooie tempels en piepten eens binnen in een schooltje. Opvallend was toch wel de kleine klasjes. Niet meer dan 10 leerlingen per klas. Maar dat zal wel uitzonderlijk zijn.
We zagen ook het deel van de stad waar de aardbeving het meeste schade aangericht heeft. Om er binnen te mogen, moesten we 10 euro betalen. Maar dat is misschien iets voor morgen.
Nu liggen we uitgeteld op bed.
Douchen, eten en slapen. Genoeg impressies voor onze eerste dag.
Morgen gaat onze verkenning verder!
Nog één nacht ... - 18/01/2016
Morgenavond om 18u20 vertrek ik, gepakt en gezakt, samen met Alisa en Elias (studenten pedagogie van het jonge kind) en Lize en Caroline (studenten kleuteronderwijs) richting Istanbul om dan verder te vliegen naar Kathmandu. Zonder vertragingen zouden we er om 11u30 lokale tijd moeten aankomen. Dan volgt een rit met de taxi naar ons hostel 'Andes House'. Daar mogen we twee nachten bekomen en Kathmandu verkennen. Daarna volgt een busrit naar Pokhara van ongeveer 8u. We worden in Pokhara ontvangen door Khem en Susma van 'Top Choice Guest House'. Van daaruit kunnen we al eens onze stageschool bezoeken, Pokhara verkennen, ... tot Bram, Sofie en Yasmine , studenten secundair onderwijs, ons vergezellen. Als zij aangekomen zijn, begint op 31 januari onze stage. Dat wil zeggen dat Bram, Elias, Alisa en Sofie de Teraï in trekken en Lize, Caroline, Yasmine en ik ons naar de Macchapucchre School begeven. Ziezo, dat is dus wat mij de komende dagen staat te wachten.
Mijn valies staat klaar en mijn buik begint te kriebelen.
Ja, ik ben er klaar voor!
Morgenavond om 18u20 vertrek ik, gepakt en gezakt, samen met Alisa en Elias (studenten pedagogie van het jonge kind) en Lize en Caroline (studenten kleuteronderwijs) richting Istanbul om dan verder te vliegen naar Kathmandu. Zonder vertragingen zouden we er om 11u30 lokale tijd moeten aankomen. Dan volgt een rit met de taxi naar ons hostel 'Andes House'. Daar mogen we twee nachten bekomen en Kathmandu verkennen. Daarna volgt een busrit naar Pokhara van ongeveer 8u. We worden in Pokhara ontvangen door Khem en Susma van 'Top Choice Guest House'. Van daaruit kunnen we al eens onze stageschool bezoeken, Pokhara verkennen, ... tot Bram, Sofie en Yasmine , studenten secundair onderwijs, ons vergezellen. Als zij aangekomen zijn, begint op 31 januari onze stage. Dat wil zeggen dat Bram, Elias, Alisa en Sofie de Teraï in trekken en Lize, Caroline, Yasmine en ik ons naar de Macchapucchre School begeven. Ziezo, dat is dus wat mij de komende dagen staat te wachten.
Mijn valies staat klaar en mijn buik begint te kriebelen.
Ja, ik ben er klaar voor!